Nehrin ezgisi tatlı bir ninni gibiydi kulaklarında. O güzelim su, ikisini büyük nehrin akıntısına katmış, çocuklarla atların sonsuza kadar arkadaş kaldığı büyülü bir adaya doğru sürüklüyordu.
O gece çoktan uyumuş olan kardeşinin yanında uykuya dalana kadar Folko defalarca tekrar etti kendi kendine:
"O benim dostumdu. Canını yakacağımı sandı, gitti. Bütün suç bende..."