hoimar von ditfurth konuyu milyonlarca yıl önce hayatın başlangıcından itibaren ele almışsa da ben biraz sonlardan başlayıp bir şeyden bahsedeceğim. Yüzbinlerce yıl önceki atalarımızın atalarının ataları, henüz eksiksiz olarak açıklayamadığımız bir sebepler zinciriyle gelişmiş bir üst beyin katmanına sahip olacak kadar evrimleştiklerinde, bilinç sahibi oldular ve doğadan koptular, kopar kopmaz da doğaya hem hayran oldular, hem ondan korktular. Ona tapacak kadar hayran oldular, ona tapacak kadar ondan korktular. Güneşe, aya,toprağa, ateşe, dağlara, gökyüzüne taptılar. Doğayla yeniden bütünleşme istekleri de daha o zaman başladı. ölülerini, sadece ortada çürüyüp kokmasın diye değil, yeniden doğayla bütünleşmek için toprağa gömdüler (bunu tam olarak yapan tek canlının insan olması ne tesadüf değil mi), toprağın hayat verdiklerini görerek kendilerine de hayat vereceğini umdular, bugün dinlerdeki öteki dünya ve dirilme inancının tohumlarını eken budur.
