Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu
Stefan ZweigEn Eski Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu Gönderileri
En Eski Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu kitaplarını, en eski Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu sözleri ve alıntılarını, en eski Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu yazarlarını, en eski Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
O gece nasıl olup da ölmediğimi bilmiyorum.
Sayfa 25Kitabı okudu
Belki bana yine uzaktın, vadilerin, dağların ve ırmakların arasındaydın, fakat ben yine de kendimi sana yakın hissediyordum.
Sen beni ne o gün, ne de sonra tanıdın. Hiçbir zaman.
O karşılaşmamız benim gerçeğin uçurumuna ilk yuvarlanışım, yazgımı ilk sezişim oldu.
O an gözyaşı kaçınılmazdı, fakat bu artık mümkün değil, çünkü benim gözlerim kuru, yaşlar akmıyor.
Karanlıkta gözlerimi açtığımda, seni yanımda hissettiğimde tepemde niçin yıldızlar yok diye şaşırdım. Ben o gece gökyüzüne çok yakındım.
Bu mektup "Beni asla tanımamış olan sana..."
Sayfa 8
"O buz gibi holde her gün öğleden sonra, annemin kuşkulanmasından çekinerek, aylarca, yıllarca, elimde bir kitapla pusuya yattım, gerilmiş bir keman teli gibi, eve dönmeni bekledim durdum. Ben hep senin çevrendeydim, sürekli heyecanlı ve huzursuz. Ancak sen, yaşamının dakikalarını sayan, sana yaşamında hep eşlik eden, arada sırada şöyle bir baktığın saatin titreyen yayı kadar benim ruhumdaki titreşimlerin de farkında değildin." 
Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu 
Stefan Zweig
"Sen, sen beni bir gün olsun tanıyamayan, bir su birikintisinin kenarından geçer gibi yanımdan geçen, yerdeki taş parçası gibi üstüme basan, hep giden, sürekli giden, beni sonsuza dek bekleten birisin."
Sayfa 55Kitabı okudu
''.. acının ruhumu paramparça ettiği anda bile seni tanrının önünde suçlamadım."
Sayfa 38
... Ve insanların arasında yalnız olmaktan daha korkunç bir şey yoktur.
Ölmüş olan biri artık hiçbir şey istemez, sevilmeyi de, kendisine acınmasını da, teselli edilmeyi de istemez.