Başım döndü, göğsümün ortasında bütün vücudumu kavuran bir ateş çıktı. Gözlerim yandı, boğazım kurudu ve ben olduğum yere diz çöktüm. Çünkü ayaklarım da vücudumu taşıyacak güç kalmamıştı. Gözlerim onun çıkıp gittiği kapıya bakarken, hala geri dönüp bana sarılacağını düşünen aklıma da lanet ettim. Ama tek o değildi ki, dakikalar önce paramparça ettiği kalbim bile, dönüp sarılsa ona kapılarını ardına kadar açacak gibiydi. Bu his neye benziyor biliyor musunuz? Yıllardır karanlık bir kuyunun içindeymişim, gözlerim o karanlığa alışmış, vücudum o kuyunun içinde ki oksijenle yetinmeye çalışmış. Başarmış da. Ordan kurtulacağıma dair inancımı kaybettiğimde, kuyunun içinde yaşamak daha kolay olmuş. Sonra biri gelmiş, bana güneşi göstermeyi vaat etmiş, göstermiş de. Oradan çıkacağıma dair umudum yeniden içimde filizlendiğinde, orada ki oksijen de yetmemiş artık ciğerlerime. Sonra ne mi olmuş? Bana güneşi vaat eden adam, beni o kuyunun daha kuytu bir köşesine itip gitmiş. Böyle bir his. Peki güneşi yeniden gören gözlerim o karanlıkta tekrar nasıl yaşayacaktı?

Yazar: