Sözler ve Alıntılar
Bu nedenle aydınlar ve tüm çalışan kesimler, Batı’dan farklı olarak, ulusal savaşımın yürütülmesinde etkin rol alırlar. Ulusçuluk ve demokrasi savaşımı, azgelişmiş ülkelerde iç içe girmiştir ve kopmaz bağlarla birbirlerine bağlıdır. Toplumsal yapının somut koşullarından kaynaklanan bu bağ, zorunlu olarak, ulusal savaşımı sınıfsal savaşımın önüne geçirir ve bu ülkelerde, değişik sınıflar ve onları temsil eden politik örgütler, yurtseverlik kavramıyla, birlikte davranır/davranması gerekir. Aydınlar ve her kesimden emekçiler, ulusal sermaye ile birlikte gerçek ulus güçlerini oluşturur.
Sayfa 176Kitabı okudu
Medrese çıkışlı CHP’li Başbakan Şemsettin Günaltay, Fener Patrikhanesinin isteğine uygun olarak, Papa Eftim’in kurduğu Türk Ortadoks Kilisesi’nin dağıtılmasını istedi. Daha sonra, Yunanistan uyruklu Athenagoras, Bakanlar Kurulu Kararıyla Türk vatandaşlığına geçirildi ve Fener Patriği yapıldı. Başbakan Adnan Menderes, Athenagoras’ın ayağına dek gitti ve elini öptü. Milli Eğitim Bakanlığı, Heybeliada Ruhban Okulunu “Teoloji Yüksek Okulu” adını vererek ilahiyat fakültesi haline getirdi. Turgut Özal Hükümeti, Patrikhane tarihinde görülmeyen bir ayrıcalıkla Kültür Bakanlığı Bütçesi aracılığıyla Patrikhaneye maddi kaynak aktardı. Bugün, artık Fener Rum Patrikhanesi, dokunulmazlığı olan bir dükalık gibidir.
Sayfa 140Kitabı okudu
Mustafa Kemal, Le Journal muhabiri Paul Herriot’a,
25 Aralık 1922 günü Patrikhaneyle ilgili olarak şunları söyledi: “Bir fesat ve ihanet ocağı olan, ülkede ayrılık ve uyuşmazlık tohumları saçan, Hıristiyan hemşehrilerimizin huzur ve refahı için de uğursuzluk ve felaket simgesi olan Rum Patrikhanesi’ni artık topraklarımızda barındıramayız. Bu tehlikeli örgütü ülkemizde tutmamız ne gibi gerekçe ve nedenle ileri sürülebilir? Türkiye’nin Rum Patrikhanesi için topraklarında bir sığınak göstermeye ne zorunluluğu vardır? Bu fesat yuvasının gerçek yeri Yunanistan değil midir?”
Sayfa 140Kitabı okudu
Üretimden uzaklaşan gelişmiş ülkeler, uzaklaşma oranında, işsizlik ve işsizlikten kaynaklanan sorunlarla karşılaştı. Yönetim işleyişindeki çözülme ve “demokrasinin” çöküşü, Amerikan yaşam biçiminin bilinen geleneklerini teker teker ortadan kaldırmaktadır. Dünyadaki benzerlerinden daha yüksek düzeyde yaşayan orta sınıftan Amerikalılar, eski “mutlu” günlerini artık yitiriyor ve kitleler halinde alta doğru sınıf değiştiriyor.
Sayfa 62Kitabı okudu
Aynı yıl, askeri savaşı kazandıktan hemen sonra 24 Ekim 1922’de Amerikan “United Press” gazetesine verdiği demeç, Batıya hem bir uyarı, hem bir meydan okumadır: “Amerika, Avrupa ve bütün Batı dünyası bilmelidir ki; Türkiye halkı her uygar ve yetenekli ulus gibi, kayıtsız şartsız özgür ve bağımsız yaşamaya kesin karar vermiştir. Bu meşru kararı ihlale yönelik her kuvvet, Türkiye’nin ebedi düşmanı kalır.”
Sayfa 109Kitabı okudu
İngiltere Büyükelçiliği Müsteşarı Holer, 27 Ağustos
1919 tarihinde Londra’ya gönderdiği gizli raporda; “Kürt sorununa verdiğimiz önem Mezopotamya bakımındandır. Kürtlerin durumları beni hiç ilgilendirmez...”diyordu. Bu yaklaşım, Batılıların işbirlikçilerine karşı uyguladığı geleneksel ortak davranış biçimidir. Dün, Irak’ta Berzenci, Türkiye’de Şeyh Sait nasıl kullanıldıysa aynı ülkelerde bugün, Barzani–Talabani ve Öcalan öyle kullanılıyor. 1930’larda İngilizler Mahmut Berzenci’yi kullandıktan sonra nasıl bıraktıysa, bugün aynı şeyi ABD ve Avrupalılar Abdullah Öcalan’a yapıyor.
Sayfa 136Kitabı okudu
Tartışma, politik düzen sorununa geldiğinde, insan haklarını bu biçime sokan “demokratik” Batı’nın “ilkeli demokratları”; konu, ulusal bağımsızlık direnci henüz tükenmemiş olan Türkiye olduğunda, “katıksız demokratlar” haline gelir ve kişisel özgürlüklerin, kendi ülkelerindeki sınırların da ötesinde uygulanmasını ister. Çifte standartlı bu tutuma, “Batı’nın demokratik normlarının yakalanmasını istemek” adını verirler. Kişisel–toplumsal özgürlükler çelişkisini, toplum aleyhinde çözmeye çalışarak, bu çabayı sürekliliği olan politik davranış haline getirirler.
Sayfa 132Kitabı okudu