Boğaziçi Şıngır Mıngır
Salâh BirselSözler ve Alıntılar
Fikr et ey dil ki doğduğun vakit
Halk handan idi ve sen giryan
Ana say et ki öldüğün vakit
Halk giryan ola ve sen handan
Sayfa 365Kitabı okudu
Dedik ya ömür bir öyküdür
Padişahların sarayına giren en güç şey dogruluktur. Onların çevresindeki kişiler, doğruluğu kendilerinden bile saklarlar.
Sayfa 411Kitabı okudu
Biz kendimizi yine unuttuk
Diyeceğim, insanlar bir yerlerde yaşadı mı, onları artık kimseler yok edemez.
Sayfa 2 - iş bankası kültür yayınlarıKitabı okudu
Yine bir şairin sözlerine kulak kabartalım. Şair arka üstü yatmadan yani ölmeden insanın gönül esenliğine kavuşamayacağını fısıldadıktan sonra şöyle diyecektir:
Binmiş gider bu halkın ölüsü dirisine.
1946 Şubatında, bir pazar günü, üç adam, Şişli’den yola çıkıp, Mecidiyeköy-Zincirlikuyu üzerinden derelere, tepelere vurmuşlar -o sıralar ortalarda Levent ya da Etiler adını taşıyacak tek bir kulübe bile yoktur- ve Baltalimanı çayırına inmişlerdir. Bu üç adam bizim Sait Faik, Oktay Akbal ve Salah Birsel’den başkası değildir. Yolda Sait bir ara Oktay’la Salah’ı durdurmuş, eliyle uzaktaki bir koyuluğu göstererek: “İşte Menekşeli Vadi orası.” demiştir. Sait bir öyküsünde bu Menekşeli Vadi’yi şöyle anlatır: Sabahleyin uyandığım zaman dışarıya baktım. Önümde, sis içinde bir bahçe uzanıyordu. Kenarda yansı cam, yansı hasır örtülü “ser” gibi bir şey vardı. Pencereyi açtım. Güzel bir menekşe kokusu burnuma doldu. Hava ılık, ılıktı. Sonra sis ağır ağır açıldı. Gözümün önüne bir bostan serildi. Lahanalar, çiçekler, maydanozlar, salatalar şaha kalkmıştı. Ötelerde, çiçeklerin arasında, başka bahçeler, başka yamru yumru binalar gözüküyordu. Her taraf aynı bitki, aynı hayvan, aynı çarpık ve birbirinden epey uzak binalarla dolu idi. Menekşe, her taraf menekşe kokuyordu. Yolun tam ortasından şarıl şarıl bir de dere akıyordu. Akşam eve gelirken bu derenin içinden mi geçmiştik? Ayaklarım bile ıslanmamıştı.