Öncelikle kitabı dün bitirdim ancak düşüncelerimi toplamam ve hüznümü yatıştırmam zaman aldığı için incelemeyi anca yazabildim.
Buraya katıldığımda hem okuyup hem az da olsa yazabilmeyi ve her kitap hakkında yazmayı kendime amaç edinmiştim genel olarak kitaplar bittiğinde kafamda bir özet veya izlenim şekillenir ve bunun üzerine kendimi iyi kötü ifade ederim ama bu kitapda daha çok bir hüzün hissettim.
Kitabın sonuna geldiğimde Zerdüştten ayrılmanın hüznünü hissettim içimde başlarda ne kadar bunalsam, daralsam, ona kızarak yine ne saçmalıyor bu adam desemde üzerimde hep “ben bu kulaklara göre ağız değilim” sözünün eziciliğini hissettim, belki de ben anlayamıyordum ya da sadece bana göre değildi... Okumayı sürdürdükçe daha farklı yorumladığımı ve aslında olayların görünen yüzünün arkasında bambaşka anlamlar, hatta lezzetler olduğunu keşfetmeye başladım. Rahatsız olmanın verdiği lezzeti keşfettim bu deli akıllı adamla kavga ederek, gülerek, üzülerek uzun ve diriltici bir hafta geçirdim. Ve sonunda eski bir dost gibi köşesinde mutluluğuna ve huzuruna saygı duyarak kalmasına müsade ettim.
Böyle istedi Zerdüşt.
