Bu Da Geçecek
Milena BusquetsBu Da Geçecek Gönderileri
Bu Da Geçecek kitaplarını, Bu Da Geçecek sözleri ve alıntılarını, Bu Da Geçecek yazarlarını, Bu Da Geçecek yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ölünceye dek sensiz yaşayacağım. Kalbime oklar saplayarak verdin bana gerçek aşkı.
Seninle ölmek isterdim, aynı odada, aynı anda. Ertesi gün, sen artık öldükten sonra değil. Son nefesimizde yanı başında olmayı, elini tutmayı dilerdim.Çünkü her ne kadar, az biraz neşeli, az biraz yalnız, canlıların dünyasında dolanıyor olsam da bir ayağım hep senin olduğun yerde.
Sanıyorum bizler anne babalarının ilgi veya dikkatini kendi çabasıyla kazanmak zorunda olan son kuşağız.Üstelik o ilgiyi çoğunlukla artık iş işten geçtiğinde kazanabildik,o ayrı.Çocukların bir mucize falan olduğunu düşünmüyorlardı hatta bizleri daha çok bir sorun, tamamlanmamış bir şey olarak görüyorlardı.Ve bizler de kayıp kuşağın gönülçelenlerine dönüştük böylece.Dikkatlerini çekebilmek için kollarından çekiştirmek ya da ağlamaktan çok daha karmaşık yöntemler geliştirmek mecburiyetinde kaldık.Yetişkinlerle bir tutuluyorduk;onlardan ne bekliyorlarsa bizlerden de onu bekliyorlardı;en azından onları rahatsız etmememiz ve onlarla konuşmamamız gibi bir talepleri vardı.
beni çok seviyor olmak yerine beni çok sevdin. Ama hiçbir şey söylemiyorum çünkü artık çok geç, çünkü dünyada iki bireyin birbirlerine olan sevgilerini hesaplamasından daha acınası ve sonunun hüsranla bitmesi daha olası bir şey yoktur.
verilmeyen bir şeyin kaybedilemeyeceğinin, bir gün bu işe son verdiğimiz takdirde benim ona oranla daha az şey kaybedeceğimin farkına varmıyor.
“Olduğumdan daha zeki olma arzusu veren erkekler ilgimi çekiyor,” diyorum ve “normalde daha aptal olma arzusu verirler,” diye alçak bir sesle ekliyorum.
bazı günler ölülerimin nefesini ensemde hissediyorum
(zira çevremiz korkaklarla dolup taşarken cesurlar bir ödülü hak ediyorlar bence)
“sadece sevgi değil, gözlem de bir şeyleri, seyahat ettiğimiz şehirleri, yaşadığımız hikâyeleri, ilişki içinde olduğumuz insanları, kısacası her şeyi bize ait kılar.İster kayıtsızca yaşamış ol, ister pür dikkat kesilerek,yine de yaşadığın her şey şenindir.Onlara dilediğince sığınabilirsin."
“Hayır be abi, hayır.” Ona ilk defa ‘abi’ dediğimi fark ediyorum. “Bence kimi şeyleri sonsuza dek yitiriyoruz.Hatta bence bizi biz yapan şeyler sahip olduklarımızdan çok yitirdiklerimizdir.”
“Demek istediğim, en sevdiğim insanların hemen hemen hepsi ölüp gitti ve çocukluğumla gençliğime ait mekânların çoğunu da onlarla beraber yitirdim,”
Belki de yalan söylemeliydim. Her şey kontrolüm altında demeliydim.Gerçek gitgide daha az açtığım bir kapı.Normalde o yüksek ve kaygan yalan, nezaket ve çabucak takınılan gülücük duvarı beni bir örtü gibi koruyor ama bugün o duvarı örecek güçten de arzudan da yoksunum. “Bazen her şeyi kaybetmişim gibi hissediyorum,”
“Hem hayat çok değişken bir şey, hiçbir zaman ne olacağı bilinmez.Gün gelir devran döner, öyle değil mi?
“Doğru.”
Ama belki de bizim hayatımız dönüp dönebileceği kadar döndü ve rulet tekerleği bir kez daha kaybeden numarada durdu.Ve artık büsbütün harap durumdayız.Dünyayı ya da dünyaya benzer ne kaldıysa işte onu yeniden inşa etmek, elimdeki parçaları birleştirip yapbozu tamamlamak, her şeyi yeniden eski haline çevirmek,bir daha asla gereksiz maceralara atılmamak isterdim ama sanıyorum fazlasıyla parça eksik.
Üzülmek istemiyorum; ne de olsa hüzün; narin, ayarsız, derin ve uzun soluklu bir his, dolayısıyla öfkelenmeyi tercih ediyorum.
Óscar’in hayatını oluşturan o gerçekçi, mantıklı ve mutlak yapı iskelesi bana demir parmaklıklar gibi geliyor. Benim yaşadığım daimi medcezirler ise onun için abesliği, aşırı özgüveni ve miskinliği temsil ediyor.
“Bu düzensiz ve çocuksu hayat tarzından, her zaman diğerlerinden farklı olma ve hep yapılması gerekenin tam tersini yapma arzundan vazgeçmekten acizsin.”