Çanakkaleli Melahat'a İki El Mektup ya da Özel Bir Fuhuş Tarihi
Ece AyhanSözler ve Alıntılar
Bir yangın geceleyin çıkmışsa ya da geceleyin oluyorsa ve hele mevsim kışsa; biz
çocuklar, kopiller, fırlamalar için izlenmesi gerçekten bulunmaz bir olaydır, yani adeta
bir şenlik! (Bütün omurgalılar içinde çocukluğu en uzun süren insan yavrusu olan.)
Çocuklar zaten bir gariptir. Sözgelimi bir insanın ömründe yangından hemen bir sonraki
felaket basamağı olan ‘ölüm’ün cenaze töreni bile çocuklarca hoş karşılanabilir.
Sevinçle karşılandığı da olmuştur.
“özgünlük amuda kalkmak değildir”
İkinci Yeni
İşlev olarak ikinci Yeni bitti. Cemal öldükten sonra bitmiştir. ikinci Yeni’de herkes birbirinin şiirine moral verirdi. Edip’in bir şiiri yayınlanırdı, benimki, ilhan’ınki, Cemal’inki yayınlanırdı ama arada bağlantı yoktu. Basketboldaki gibi ‘time out’ falan yok. Sezai Karakoç’la Edip Cansever karşılaşsalar birbirlerini tanımazlardı. Akım budur
“Para, (iktidar), ve yükselme tanrılarına tapınan o genç insanların ütopyasında bizlerin yeri, mezarlık değilse bile, hapishane ya da tımarhane olabilir ancak.” (Enis Batur)
‘Sivil’ sözcüğü, Türkçenin belki de en güzel ve cıvıl cıvıl,
kuş gibi öten sözcüklerinden biridir.
(Ayıptır söylemesi; biz
Sivil şiir’i 40 insan yılıdır ‘çırılçıplak bir Türkçeyle’ kuruyoruz ya!)
Bizim bildiğimiz ‘Tarih’ herhalde ve elbet ancak insanlara özgüdür ama gerektiğinde
tersten de okunabilen özel bir perspektif değil midir?
Laf aramızda; insan bu dünyada birşey söyleyecekse biraz aykırı, biraz sorumsuz olmalı, önce.
işte kopuş!