Yüz kez canıma kıymak istedim, ancak yaşamayı daha çok seviyordum. Bu gülünç zayıflık en uğursuz eğilimlerimizden biridir belki, çünkü hep yere atmak istediğimiz bir yükü sürgit taşımak istemekten daha aptalca bir şey var mıdır? Varlığından tiksinmek ama yine de ona bağlı kalmak, sonunda, yüreğimizi yiyip tutunmaya değin, bizi kemirip tüketen bir yılanı okşamak?