Dram.. dram.. dram..
Ben bu tür kitapları sevemiyorum ya! Aslında çok kolay okunan bir kitap. 200 sayfa fakat 2 sayfada bir, büyük puntolarla çerçevelenmiş tumblrvari sözler sayesinde sayfa sayısı artmış, yoksa hacmi daha küçük olurdu. Okumak da daha zorlaşabilirdi. Birkaç saat içerisinde bitirebilirsiniz kitabı. Belli bir olay örgüsü olmayan, parça parça atarlı, tripli, melankolik, pesimist yazılardan mürekkep. Ve ben bu tür yazılardan pek hoşlanmıyorum. Ortada bir terk edilmişlik var besbelli. Gidenin arkasından atıp tutan tripkolik genci sevemedim. Belki belli bir olay örgüsü olsa daha ilgili okuyacağım bir kitap olurdu. Şimdi sanki Facebook'ta ya da Instagram'da 'kızım sana söylüyorum gelinim sen anla' amaçlı birilerine dokundurmak için yazılan sözler vardır ya hani, onları okuyor gibi hissettim kendimi. Kocaman kocaman çerçeveler yapılmış olsa da benim bir kenara not edebileceğim herhangi bir söz çıkmadı kitabın içinden. Ama kapak tasarımı çok hoş. Renklere bayıldım.
Aslında yazar önsözde belirtmiş kıyıya köşeye yazdığı deneme yazılarını bir araya topladığını ama işte okumadan bilemiyorsun. Yalnız sondaki hikaye güzeldi. Yani çok acıklıydı fakat bir şeyler hissettirdi. Kitabın diğer sayfaları bir kefeye son hikaye bir kefeye konsa bu hikaye tüm kitaba ağır basabilir. Netice olarak sevemedim, o yüzden tavsiye de edemiyorum...
Çevrimiçi Yalnızlık
