Şair ruhlu insanın gülümsemelerinden güldeki şebnem gibi gözyaşları damlar, ağlamalarında gökkuşağına benzeyen tebessüm nağmeleri görünür, tabiata tüm varlıklardan daha fazla bağlıyken, tabiatında üstüne çıkmayı arzu eder, henüz kendini bile idare edemezken, dünyayı zayıf kollarıyla sürükleyerek başka bir doyum noktasına, başka bir olgunluk merkezine götürmeye çalışır.