Çıkın Sokaklara Dünyanın Çocukları
Cesar VallejoEn Eski Çıkın Sokaklara Dünyanın Çocukları Gönderileri
En Eski Çıkın Sokaklara Dünyanın Çocukları kitaplarını, en eski Çıkın Sokaklara Dünyanın Çocukları sözleri ve alıntılarını, en eski Çıkın Sokaklara Dünyanın Çocukları yazarlarını, en eski Çıkın Sokaklara Dünyanın Çocukları yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Kötülüğe inan, kötüye değil;
bardağa inan, asla liköre değil;
cesede inan, insana değil
ve yalnız kendine, yalnız kendine, yalnız kendine.
Çoğuna inan, içinden birine değil;
vadiye inan, akan suya değil;
paçalara inan, bacaklara değil
ve yalnız kendine, yalnız kendine, yalnız kendine.
Pencereye inan, kapıya değil;
anneye inan, ama dokuz aya değil;
kadere inan, iyi zara değil,
ve yalnız kendine, yalnız kendine, yalnız kendine.
Dürbüne inan, göze değil;
merdivene inan, asla basamağa değil;
kanatlara inan, kuşa değil
ve yalnız kendine, yalnız kendine, yalnız kendine.
umuttan söz etmek istiyorum
bu acıyı cesar vallejo olarak çekmiyorum. şu anda ne sanatçı, ne bir insan, hatta ne de bir canlı varlık olarak acı çekmiyorum. bu acıyı bir katolik, bir muhammedî yahut dinsiz olarak çekmiyorum.
yalnızca acı çekiyorum bugün. adım cesar vallejo olmasaydı da çekecektim bu acıyı. sanatçı olmasaydım, aynı acıyı
gökyüzü ve toz
kimin mavi bir giysisi yok ki dolabında?
kim yapmaz ki kahvaltı, binmez ki tramvaya,
yok ki ağzında tükenmez cıgarası, cüzdanında tasası?
ben doğmuşum bir kez, başka bir şey değil!
ben doğmuşum bir kez, başka bir şey değil!
kim yazmaz ki arasıra bir beti?
kim ki kafasında birşey olmasın
ve ölmesin alışkanlıktan, ağlıya ağlıya notasız?
ben tek ve yalnız doğmuşum bir kez!
ben tek ve yalnız doğmuşum bir kez!
kim adlanmaz ki carlos ya da falan falan diye?
kim der ki kediye başka türlü kedi kedi diye?
ah, ben tek ve yalnız doğmuşum bir kez, başka bir şey değil!
ah, ben tek ve yalnız doğmuşum bir kez, başka bir şey değil!
insanları çocuklara bölen öfke
insanı çocuklara bölen öfke,
çocuğu eşit kuşlara bölen,
kuşu, küçük yumurtalara;
yoksulun öfkesi
bir zeytin taşır iki üzüme karşı.
ağacı yapraklara bölen öfke,
yaprağı, eşit olmayan tomurcuklara bölen,
tomurcuğu, görünmez gözeneklere;
yoksulun öfkesi
iki ırmak taşır bir çok denize karşı.
iyiyi kuşkulara bölen öfke,
kuşkuyu, benzer kavislere bölen,
kavisi, umulmayan mezarlara;
yoksulun öfkesi
bir çelik taşır iki hançere karşı.
canı bedenlere bölen öfke,
bedeni, benzersiz organlara bölen,
organı, sekiz düşünceye;
yoksulun öfkesi
bir yanardağ ateşi taşır iki kratere karşı.
kötülüğe inan, kötüye değil
kötülüğe inan, kötüye değil;
bardağa inan, asla liköre değil;
cesede inan, insana değil
ve yalnız kendine, yalnız kendine, yalnız kendine.
çoğuna inan, içinden birine değil;
vadiye inan, akan suya değil;
paçalara inan, bacaklara değil
ve yalnız kendine, yalnız kendine, yalnız kendine.
pencereye inan, kapıya değil;
anneye inan, ama dokuz aya değil;
kadere inan, iyi zara değil,
ve yalnız kendine, yalnız kendine, yalnız kendine.
adamın biri
ekmeğini ısıra ısıra yürüyor, adamın biri
durup ta sevgilime şiir yazacağım ha?
oturmuş kaşınıyor ötekisi
bitlerini eziyor parmaklarıyla
hangi yürekle psikanalizden söz edilir ha?
Kitle
sona ermişti savaş,
asker ölmüştü, bir adam geldi yanına,
"seviyorum seni; ölme!" dedi.
ama asker dirilmedi.
iki kişi geldi sonra, yalvardılar:
"bırakma bizi! yürekli ol! n'olur diril!"
ama asker dirilmedi.
yirmi kişi, yüz kişi, ben, beş yüz bin kişi,
bağırarak geldiler: "bunca sevgimiz var ölüme karşı!"
ama asker dirilmedi.
milyonlar toplandı başına,
hep birden konuştular: "gitme kardeş, gitme!"
ama asker dirilmedi.
sonra bütün insanları yeryüzünün
koştu yanına; kederle baktı onlara asker,
doğruldu ağır ağır,
kucakladı ilk adamı, yürüdü gitti...
kara taş ak taş üstüne
paris'te öleceğim boşanan yağmurlarla,
anısını şimdiden yaşadığım bir günde.
paris'te öleceğim - bu da koymuyor bana -
belki de bugün gibi, bir güz perşembesinde.
bir perşembe olacak, çünkü bugün, perşembe,
yazarken bu dizeleri durmadan sızlıyor kolum,
ve hiçbir gün, geçtiğim yollarında yaşamın,
yalnızlığı içimde bugün gibi duymadım.
césar vallejo öldü, dayak yiye yiye herkesten,
oysa kimseyi de incitmemişti:
koca sopalarla vurdular,
kalın urganlarla dövdüler;
tanığı perşembeler, kollarında kemikler,
yalnızlık, yağmurlar, yollar...