Bu öykü sadece iki kişi arasında ve genel olarak diyalog yöntemiyle gelişmesine rağmen mülteci Kürtlerin başarılı bir fotoğrafını da çekmiş olur. Kendi ülkesinde hiç yalnızlık çekmemiş, hep kalabalık bir ailenin, dostların, arkadaşların içinde yer almış Kurdo ile hayatı boyunca yalnızlık çekmiş, geçmişi özleyen bir kadın arasındaki tek ortak nokta yalnızlıktır. Bu öyküde sadece Kürtlerin psikolojik ruh hallerine şahit olmayız. Ayrıca kadın üzerinden Danimarkalıların da psikolojilerine, yaşama bakışlarına da şahitlik ederiz. Pîrbal bu öyküsünü tiyatro estetiğini göz önüne alarak yazmıştır. Öykünün biçimsel özellikleri bize bunu göstermektedir. Öyküde iki kişi arasındaki temel çatışmalar, gençlik ve yaşlılık; kalabalıklar ve yalnızlık; doğu ve batı karşıtlığı ve bunların yanısıra karakterlerin içinde bulunduğu çelişkili durum öyküyü tiyatroya daha çok yaklaştırırken onun edebi estetiğini de daha sağlam kılar.
Kitapta dikkati çeken bir diğer öykü ise kitaba da ismini veren Çolistan’dır. Çolistan bu defa Avrupa’da değil bizzat yazarın kendi ülkesinde geçer ve öykü bir çocuğun gözünden anlatılır. Saddam rejimi insanları kırıp geçirmekte ve Kürtleri sık sık ülkesinden zorla atmaktadır. Anlatıcı bir çocuktur. Arap çocuklarla arkadaşlığı iyidir. Bazı geceler Arap arkadaşında kalmaktadır. Annesi her ne kadar bu durumdan razıysa da babası razı değildir. Anlatıcı çocuk yine bir gece eve gitmediğinde görür ki ailesi çöl diyarına sürgüne gönderilmiştir. Askerler etrafı kuşatmış ve çocuğun da gitmesine izin vermemektedirler. Nihayetinde çocuğun üzerinde futbol maçları için kullanılan ve üzerinde hedef ve saldırı planı olan kağıdı bulduklarında aslında onun ölüm kararı da çıkmış oluyor. Bu öykü savaşın içinde yok olan çocukluk yıllarını ve masumiyeti anlatması açısından önemlidir. Pîrbal burada yine trajik bir durumu anlatmasına rağmen trajik olana sığınmamış, büyük bir ustalıkla onun mizahi olabilecek yönlerini ortaya çıkarmış ve etki gücünü perçinlemiştir.
