Derinlikler Vadisi
Friedrich DürrenmattDerinlikler Vadisi Gönderileri
Derinlikler Vadisi kitaplarını, Derinlikler Vadisi sözleri ve alıntılarını, Derinlikler Vadisi yazarlarını, Derinlikler Vadisi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Peki şimdi, sefalet içine düştüklerinde onlara nasıl davranılıyordu? En adi fahişeler gibi. Rusları saklayan vatan hainleri gibi. Orduyla gelmişlerdi, orduyla: Kanton Hükümeti Başkanı köyde komutan sıfatıyla bir Gessler gibi dolaşmış ve evlerini aratmıştı, ülkenin geri kalanı gibi televizyon da seyre demiyorlardı. Fakat bu onlara müstahaktı, kendilerini savunmamışlar ve Kanton Hükümeti Başkanı'na kötek atmamışlardı. Utanıyorlardı, utanç öfkeye, öfke de gurura yol açtı. Kendilerini bir bütün, bir halk, bir halkın da ötesinde, kadim bir halk olarak hissediyorlardı. Derinlikler Vadisi onlarındı, burada emirleri onlar verirdi, yüzyıllardan, binyıllardan beri hep aynı kalmışlardı, dünyanın başlangıcından beri, kanton başkentindekiler gibi yumuşamamışlardı.
Kadın ona baktı. Bakışı sert ve alaycı, zalim ve acımasızdı. Melker, niyetini kadının bildiğini biliyordu.
İkinci bir defa daha oyuna gelmeyecekti. Yolunda gitmeyen bir şeyler vardı. Ne gibi bir tartışma olmuştu? Eski Federal Bakan, Muhtar'ı Derinlikler Vadisi'nden getirtti ve yol masrafını da ödedi.
Öteki sendikalar birleşmemiş olsalardı, sahipleri Yoksulluk Evi'nde zenginliğin meşakkatlerini üzerinderı atan zenginlerin villalarını soymak, bu yaz sendika için müthiş bir fırsat olacaktı.
Köy sakinleri, ordunun harekete geçmesi yüzünden, kendilerini aşağılanmış hissettiler.
''Derinlikler Vadisi'nde yolunu kaybetmişti '' dedi Muhtar.
''Tıpkı benim gibi'' dedi Fronten. ''Ben de Derinlikler Vadisi'nde yolumu kaybettim. Bu ülkede insana başka ne kalıyor ki Muhtar, yolunu kaybetmekten başka?''
Okul binasından bir okuma sesi yükseliyordu: ''Beni burada bırakın, sadık yol arkadaşlarım! Beni yalnız bırakın kayalıklarda, bataklıklarda ve yosunlarda! Siz devam edin! Dünyanın kapıları size açıktır, dünya geniştir, gökyüzü yüce ve büyüktür; inceleyin, araştırın, ayrıntıları toplayın, doğanın sırrını heceleyin." Adolf Fronten'di bu, okuldaki öğretmen. Kanton başkentinden gelmiş ve köyde kalmıştı.
Kurbanlarının göğsüne de bir pusula iliştiriyor, bu pusulada onları neden öldürdüğü okunabiliyordu: zina işleyen, annesine karşı hürmetsiz, ateist, pinti, sübyancı, vs.
Derinlikler Vadisi, henüz televizyon yayınlarını çekmiyordu; yalnızca kış fırtınalarının uğultusu, ardından başlayan kar yağışı, onu izleyen gecelerin sessizliği, sonra yine kar yağışı, yine ölümcül bir sessizlik.
Perdeleri kapalı pencerelerin ardında kağıt oynanıyor, içki, sigara içiliyor, haince ve sinsice vakit öldürülüyordu.
Yoksulluğun simgesi olarak, bir fakirin sofrasında şarap yerine su bulunurdu. Milyonerler ve milyonerlerin dulları, yoksul yaşamaya yönelik gerçek bir tutkuya kapıldılar; genel direktörler yatakları yapıyor, özel bankacılar ortalığı elektrik süpürgesiyle süpürüyor, büyük sanayiciler yemek salonunda sofrayı hazırlıyor, üst düzey yöneticiler patates soyuyor, multimilyonerlerin dulları yemek pişiriyor ve bulaşıkları yıkıyor, petrol şeyhleri ve tanker devleri çimleri biçiyor, otları ayıklıyor, toprağı belliyor, testere, çekiç, rende kullanıyor, boya yapıyor ve bunun karşılığında da muazzam paralar ödüyorlardı. Hiç sorun çıkmıyor değildi, çünkü normalde köylülerin gördüğü hizmetleri şimdi konuklar yerine getiriyordu, bu sırada gülümsüyor, gülüyor, kendi kendine şarkılar söylüyor, se vinçle haykırıyor, höykürüyor ve kıkırdıyorlardı; bu bir felaketti, halbuki kaplıca ve köy ekonomik bir bütünlük oluşturmuştu.
Niyeti, alnına yazılmış olandan, yani zengin olmaktan hileyle kurtulmaktı. İsa sınamıştı onu, çünkü yalnızca şeytan değil, bu dünyada paçavralar içinde dolaşan İsa da sınardı insanları; işte bu yüzden dua eder Hıristiyanlık, bizi sınama diye!
Nasıl da seve seve yoksul olurdu, nasıl da İsa'nın kendisinden istediği gibi varını yoğunu satıp yoksullara verirdi, ama ne geçerdi ki eline? Zenginlik yoksulların elinde anlamsızca eriyip gider ve yeniden yoksul düşerlerdi.
Bu yüzle her şey zıtlık oluşturuyordu, adamın gencecik elleri, zayıf bedeninin kayganlığı, yoo hayır; kadının zayıf bedeni, çünkü Melker'in birdenbire fark ettiği gibi, deri kanepede oturan, bir kadındı. Yüzü de çok yaşlı değildi, yaşlanmayan bir güzellikteydi.
Kendisini kimin davet ettiğini hâlâ bilmiyordu.
Melker, Grien'deki cesede uzun süre bakmıştı. Grienwil köyünün çanları çalmaya başlamıştı, sonra Matten'ınkiler, biraz. daha sonra da Bubendorf'unkiler. Bubendorf zaten hep daha sonra gelirdi. Şimdi artık Niederalmen'in çanları da duyuluyordu. Bir cenaze töreni gibiydi.