Dəhnamə
Şah İsmail Xətai
Çün gördü onu Səbayi-miskin,
Çəkdi cilovunu oldu ğəmgin.
Kim, bu pəridir cahanda məşhur,
Xudbin və cəmalü hüsnə məğrur,
Necə varım indi həzrətinə,
Ta irişə ərzə xidmətinə...
Yar zülfü təki günüm qarardı,
Yar ağzı kimi yerim darardı.
Qanlar yuduram yüzindən ayru,
Bimar tənəm gözündən ayru.
Kim desə mənə ki, aşiq oldum,
Rüsvayi-dili-xəlayiq oldum,
—Əbləh, — deyübən gülərdim ana,
Hər tənə ki var, qılardım ana...