Doğu Batı - Sayı 65 Gönderileri
Doğu Batı - Sayı 65 kitaplarını, Doğu Batı - Sayı 65 sözleri ve alıntılarını, Doğu Batı - Sayı 65 yazarlarını, Doğu Batı - Sayı 65 yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Dahası, Varlığın sesine karşı insan sağırlaşmıştır ve Varlığı çeşitliliği içinde görememektedir.
Felsefe, hakikati söylemek için değil, epeydir artık asla ulaşamayacağımızı anladığımız hakikate nazar etmek için yapılır.
Ancak iyi ve kötünün ayırt edici bir yorumu onların birbirlerine karşı anlamlarını açığa çıkarır. Bir şeyin anlamı, o şeyi temellük eden, onu sömüren, onu elinde tutan veya onda ifade bulan gücün bir işlevidir. Bir fenomende, “anlamını varolan bir güçte bulan bir gösterge, bir semptomdur.” Nietzsche’de tüm felsefe bir semptomatoloji, bir göstergebilim haline gelmiştir. Nietzsche, “bu ne anlama geliyor?” değil, “bu anlamı üreten kimdir?” sorusunu sorar. İyi ve kötü hiçbir özgül anlama sahip değildir; fakat konuşanın yaşam tarzının semptomlarıdır. Kelimeler, bir efendinin ya da bir kölenin ağzına yerleştirilerek anlamları belirlenebilir.
Öyleyse, hayatla uyumlu bir felsefe için önemli olan, çokluğu, oluşu ve ayrımları içine alan kavramsallaştırmalar yapmaktır. Olan biteni farklılığı ile yakalamak, mantık ilkelerine dayalı soyutlama yapmak değil, rasyonel kavramların dışarıda bıraktığını doğrudan doğruya kavrayıp aktarmaktır. Bunu gerçekleştirmek, düşünmenin tüm yönlerinin de, yani bastırılmış yönlerinin ele alınmasıyla mümkündür. Deleuze için felsefenin ihtiyaç duyduğu şey, özdeşlik ve tasarım kavramlarına indirgenemeyen bir kavramsal yaratıcılıktır. Başka deyişle, mantık ilkelerinin esiri olmayan, kavramları doğrudan sergileyen bir tür ampirizm.
Şunu iyice idrak etmeliyiz ki “benliğimizin bir “öz”ü yoktur, bizi birbirimize bağlayan bir ortak “doğa”mız yoktur ve ait olduğumuz topluluğun da değişmez bir temeli yoktur” (Rorty, 1995: 24)
Gerçek toplumsal faaliyetleri yapılaştıran yanılsamalardır. Toplumsal gerçekliğin kaynağı, açıklanabilir ya da görülebilir davranışlar, ilişkiler değildir. Toplumsal görüngüler, her zaman için “gözden kaçanlar”, “yanlış tanımlanlar’la ilişkili olarak anlaşılmalıdır.
Plotinus’un bedenden utanç duyması kadar Freud da sanki tinden utanç duymuştur ve yalnızca küçük burjuvazinin aklına hitap etmiştir. Neden psikanalize giden bir işçi sınıfı hayal edemediğimiz açıktır. Demek ki Batı önce tinden maddeye, sonra da bedene savrulmuştur. Foucault’nun iddiasındaki gibi bu bir özgürleştirme değil bir kışkırtmaydı, söyleme doğru kışkırtma ve bir sonraki aşamada bastırmayla değil tahrikle cezbetme. Freud Kuzeybatı Avrupalının bedenini sarmaladığını düşündüğü zincirleri keserken derin tinsel yaralar açmıştır.
Her sohbet yitirilenin ne olduğunu anlamak için vardır.