İppolit, ölümü, o evrensel yazgıyı, doğanın ya da daha doğrusu imha edilmek gibi bir onursuzluk ve haksızlığa bireyin onay vermesini talep eden bir dünyanın yaratıcısı tarafından kendisine yöneltilmiş kişisel bir hakaret ve "aşağılanma" olarak görmeye başlar.