Bireysel psikoloji ekolünün kurucusu Alfred Adler, çocuk gelişiminde sık sık karşıma çıkan isimlerden biriydi. Kitabın ismine bakınca, inanılmaz bir kitap okuyacağımı düşündüm. Başka türlü olsa, defalarca sepetimde tükendiği için diğer kitapları almayı da ertelemezdim.
Fakat!
Yayınevi ilk sayfada belirtmiş; ‘Çocuk gelişimi ile ilgili verdiği konferanstan derlendi. Kaynak niteliği yoktur’ diye. Bu ibare olmasa kitabı eleştirebilirdim, çünkü gerçekten, kaynak kitap niteliğinde olmasını bekliyordum. Çok fazla altını çizdiğim yerler var ama diğer gelişim ve psikoloji kitapları gibi raftan sürekli inecek bir kitap değil (bana göre). Güç eğitilebilir çocuklar derken, şımartılmış ve hayal kırıklığına uğramış çocuklara dikkat çekmiş hep anlatımında. Herhangi bir olaydan sonra ailenin ilgisi azalan çocuklardaki dikkat dağınıklıklarına, odaktan çıktıkları için depresyon veya aşırı hareketlere vurgu yapmış. Bir bakıma travmaların üstünde durmuş ama sanki biraz sert yahut yüzeysel bir şekilde.
Bilemiyorum belki çeviri kaynaklıdır ama onca örnekte bile kız veya oğlan yerine ‘çocuk’ kelimesinin kullanıldığını görmek isterdim. Neticede erkek veya kız değil konu. Konu: Çocuk!
Genel olarak sevdim kitabı ama birkaç bölüm dışında çok da etkilenmedim. Bu nedenle alana ilgi duyan herkes okusun demek yerine, benim gibi merak edenler okusun demeyi tercih ediyorum.
‘Yalnız kaldı mı kendini tanıyamaz olur insan.’ #alıntı
‘İnsanlar gördükleri düşlere önem vermez çünkü onlar karşısında nasıl davranacaklarını bilemezler.’ #alıntı
‘Zaten kötü niyet cesaretsizliğin başlangıcı değil her zaman sonucudur.’ #alıntı
