Kalemine aşık olduğum, her kitabını büyük bir hevesle okuduğum bir yazar Stefan Zweig yine büyüledi diyebilirim.
Kitabın ana karakteri olan Erika Ewald'da kendimi o kadar çok buldum ki karakterin her hareketi beni yansıttı resmen.
hoş, naif ve utangaç bir piyanist olan Erika, oldukça varlıklı ve arzularla dolu bir genç olan keman virtüözü ile yolları bir konserde kesişir. Ardından sık sık buluşmalar, uzun yürüyüşler, gezintiler birbirlerine olan arkadaşlık duygusunun şeklini değiştirir. Bir gün yine bir gezinti esnasında bütün duygularını açıkça belli eden keman virtüözü Erika'dan bir cevap bekler ama Erika genç virtüözünün ona karşı olan şeylerin sadece tensel, arzu dolu hisler olduğunu düşünerek ondan kaçar. Uzun süre boyunca evde yalnız başına vakit geçiren Erika aslında keman virtüözü'ne karşı boş olmadığını fark eder ve onunla buluşmak için konserine gider ve sonrasında çokça hayal kırıklığı yaşar ve intikam duygusuyla dolup taşar.
Kitabın başından beri zaten keman virtüözü'nden hiç hoşlanmadım bir şeyler yapacağı belliydi ama bu kadarı bana bile ağır geldi. Ah Erika'm üzümlü kekim bu dünya bize göre değil..)
Keyifli okumalar dilerim (:
