Nefesim, kestirme bir yol bulup ardında bıraktıklarını unutan arsız bir çocuk gibi, akciğerlerimden gırtlağıma süzülüyor, sonra gırtlağıma açılan delikten çıkıp gidiyor, ses yok, çığlık yok.
Avucumun ortasında; ömrümü baştan sona kuşanmış incecik yol. Çatallara ayrılıyor bazı yerlerde, usulca uzuyor sıcak derimin üstünde. Düşünüyorum da insan isterse, usul uzayan yolları tam ortadan kesip, bitirebilirler mi ömürleri?
Uyanışın bedenime göllediği güdü hortlayacak. Yanına varıp bir sarmaşık gibi dolayacağım dallarımı gövdene. Kasıklarım içinde bir yürek varmışcasına atacak. İçim, beklenmeyen hayata gebe.