Emin Şir, kitabına, "Anılarımı saymazsak, mülkiyetsizim," diye başlıyor. Mülksüzlük istenci, şairin nasıl bir dünyada yaşamak isteği kadar, nasıl bir dünya tahayyülünde olduğunu da vurguluyor. Bu tahayyül yolunda bir yaşam pratiğinin geçmiş, şimdi bağlamını da zaten kitabın adı belirliyor.
Anılara sahip çıkmak, afazik bir toplumsal gerçekliğe de itiraz olsa gerek. Öyle de yapıyor şair. 1980 faşist darbesi, tahayyüllere bir saldırı olduğu kadar, dili de kendi yörüngesine çekmeye çalıştı. Sorguda, yargıda, mahpusta dilimize pelesenk olan kimi sözcükler, terimler bu kitapta tersine çevriliyor. Mücbir sebep, vicahiye çevirmek, tebliğ, müebbet, kastî, zabıt, azamî hâd gibi daha birçok söz ve terim, bir zamanlar hayatımıza saldırı hattı oluştururken, Emin Şir, sanki bunlar unutulmasın demeye getiriyor ve bu terimleri şimdi saldırı hattını oluşturanlara karşı kullanıyor.
Şir, elbette anılarında yer alan Karadeniz'in, muzip, gülümseten ama diklenen ifadelerini de şiirinin rengine alıyor; onlarla özgün bir tını yaratıyor.
"sabah oğlunu kapıdan allah hayırlı devrimler nasip etsun uşağum diye uğurlayan analar"ın hafızalarımızdaki anılarına da sahip çıkıyor.
"Geçmişimdi", dünü hikaye etmeyen, dünü sorgulayan, tahayyül ufku geniş bir şairle buluşturuyor bizi.
Ahmet TELLİ
