Huzur ceylan oldu, insanlar avcı
Ne tutabildiler, ne yaklaştılar.
Beden ruhu kovdu, orman ağacı
Bedenler kökünden uzaklaştılar.
Her sabah öfkenin rüzgârı esti
Sofrada ekmekler bıçağı kesti
Dağ kuşa gücendi, ay göle küstü
Çiçekler ateşle kucaklaştılar.
"Suç bende mi" diye ürperdi zaman
İyiye kötüye yol verdi zaman
Tohumu toprakla everdi zaman
Gökteki bulutlar kuraklaştılar.