Anladım ki dünya bir hiçti: Umutlarımızı, korkularımızı budalaca yansıttığımız sıradan, kaba, mekanik bir düşmanlık kaosu. Nihayet ve kesinlikle bunu anlamıştım. Var olan sadece benim. Geri kalanların hepsi, gördüklerim, yalnızca beni itenler ya da benim körce ittiklerin - o derece körce ki iten ben değilim sanki. Tüm evreni ben yaratıyorum, her göz atışımda. Bir ağaçta zavallıca ölmekte olan çirkin bir tanrı!