''Rilke, ne zaman şiirinde ellerden bahsetse onları hep dünyaya birer uzantı olarak tanımladı. Eller ihtiyaçtı: aşığına uzanan bir kadın, annesini tutan bir çocuk, yol gösteren bir akıl hocası. Rodin için, bir el kendi içinde bir dünyaydı, eksiksiz ve içten çözülmüş. Bedenin anlatısında sadece bir cümle değildi, kendi hikayesini çizgileriyle, hatlarıyla anlatır ve bunlar bir şiirin dizeleri gibi anlama kavuşurdu.''