Hepimiz Tehlikedeyiz
Pier Paolo PasoliniHepimiz Tehlikedeyiz Gönderileri
Hepimiz Tehlikedeyiz kitaplarını, Hepimiz Tehlikedeyiz sözleri ve alıntılarını, Hepimiz Tehlikedeyiz yazarlarını, Hepimiz Tehlikedeyiz yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Benim dini inancım belki de yalmızca, mistisizme eğilimli bir psikolojik anormallik biçiminden ibarettir
"hayatı şiddetle ümitsizce seviyorum.
sanıyorum bu şiddet ve ümitsizlik beni sona taşıyor.
bu hayat aşkı bende kokainden daha beter bir alışkanlık haline geldi.
sınırsızca, sonsuz bollukta var bu ve hiçbir şeye malolmuyor.
ve bir nefeste tüketiyorum onu.
nasıl sonlanacak bilmiyorum."
"Radikallerin verdiği örnek ufak da olsa çok anlamlı: Tüm bir ülkenin bilincini değiştirmeye çalışan üç-beş kişi. Tarih de bize bunun daha büyük bir örneğini veriyor. Yadsıma her zaman asıl hareket olmuştur. Azizler, inzivaya çekilenler, entelektüeller. Tarihi yapan azınlık hep hayır diyenler olmuştur. Harekete geçiren yadsıma büyük ve tek vücut olmalıdır."
Sayfa 77
Zorunlu okul, insanı küçük kentsoyluluğa alıştıran yerdir. Orada, insana yararsız, sersemce, yanlış, ahlakçı şeyler öğretilir; hem de en iyisinde bile (okulların, televizyonun, kendi kendisini yönetmesi, merkezilikten çıkması istendiği zaman, düpedüz kandırmaca yapılmaktadır) . Ayrıca, bir kavram ancak kendi yayılma ve derinleşmesini içinde taşıdığı zaman canlıdır. Biraz tarih öğrenmek, ilerde gerçek bir tarih eğitimi görmeyi tasarlıyorsak anlam taşır. Yoksa kavramlar çürür: gelecekleri olmadığından ölü doğarlar, bir işçi ya da yoksul işçinin yerine, köle küçük kentsoylu yetiştirirler. Emekçi çocuğu, kendisini eldeğmemiş olarak bırakan, ilerde gerçek şeyleri anlamasına izin verecek yeteneklerle donatan eğitimden yoksun kalır.
Hayatın, kendi hayatının anlamını yitirdiğini hissettiğin anda, dünyada hayat aynen devam eder, hatta mutlu bile sayılır dünya hayatı.
Ben sinemanın, kendi gösterge biliminin bizzat gerçekliğe ait göstergeler dizgesinin oluşturduğu muhtemel gösterge bilime tekabül eden bir göstergeler dizgesi olduğunu farkettim. Böylece sinema benim gerçeklik düzeyinde, gerçekliğin yanı başında kalmamı sağladı. Bir film yaptığımda gerçekliğin içinde yer alırım, ağaçlan arasında ya da sizin gibi insanların içinde; edebiyatta olduğu gibi kendimle gerçeklik arasında konvensiyonel ya da sembolik bir filtre yoktur. Bu yüzden pratikte sinema benim için gerçekliğe duyduğum sevginin infilakı olmuştur.