Her dul bir sabah, belki yıllar sürmüş, hiç bozulmamış ve yoldan çıkmamış bir yastan uyanır ve iyi bir uyku çektiğini ve kahvaltı edebileceğini ve kocasının ruhunu sürekli değil, arada bir hissedeceğini fark eder. Evlat yitiren her ebeveyn yeniden gülmenin yolunu bulur. Sızı solar. Keskin kenarlar körelir. Istırap azalır. Her aşk, kayıptan yontulmuştur. Benimki öyleydi. Seninki öyle. Torunlarının torunlarınınki de öyle olacak. Ama hepimiz bunla yaşamayı öğreniriz.
Mizahın; dünyanın ne kadar güzel ve feci olduğunu takdir etmenin, yaşamın müthişliğini kutlamanın tek yolu olduğunu düşünürdüm. Ama şimdi tam tersini düşünüyorum. Mizah bu güzel ve feci dünyada sinmenin bir yolu.