En Beğenilen Herkes Ölür Gönderileri
En Beğenilen Herkes Ölür kitaplarını, en beğenilen Herkes Ölür sözleri ve alıntılarını, en beğenilen Herkes Ölür yazarlarını, en beğenilen Herkes Ölür yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Eylül'dü, arada Ağustos ve Ekim gibi günler yaşadığımız geçici bir Eylül. Nereden geldiğini hatırlatan günler ve nereye gittiğini unutturmayan geceler.
Grogan'daki uzun gecelerimizden biri gibiydi sanki, kilitli kapının ardında başbaşaydık. Ölen insanlar vardı, çevremizde kıyamet kopuyordu ama bütün bunlara rağmen kolay bir geceydi, hatta hafif bile denebilir. Sohbet akıcıydı, arada kesildiğinde de uzun sessizlikler oluyordu.
Yaptığım ve yapmamış olmayı dilediğim ya da yapmış olmayı istediğim ama asla yapamayacağım şeyler var. Ama değiştirmek mümkün olsaydı hiçbir şeyi değiştirmezdim. Bu da iyi bir şey çünkü zaten değiştiremezsin değil mi?
Birçok kere ne muazzam bir egon var ki demişti bana, bu kadar acımasız olabiliyorsun kendine. Neden bu kadar yüksek standartlar koyuyorsun? Sen kendini ne zannediyorsun? Dünyanın etrafında döndüğü bok mu?
Yani değil miyim, dedim.
Sen yalnızca bir insansın, dedi. Yalnızca bir alkolik.
Bu kadar mı?
Bu kadarı yeter dedi.
Yıllar önce Vince Mahaffey adında yaşlı bir polis, birisi para verdiğinde ne yapmam gerektiğini söylemişti bana. "Al" demişti, "teşekkür et ve cebine koy. Başında şapkan varsa hafifçe selam da verebilirsin."
Ölümün kokusu vardı elbette. Sıcak, kapalı bir mekânda kokuşmakta olan cansız etin kokusu. Onunla birlikte kan kokusu. Sık sık bakırsı tarif edilen ama bana daima ağızdaki demir tadını hatırlatan kan kokusu. Yanmış barut kokusu vardı, bir de başka bir yanık kokusu. Bir tahminde bulunacak olursak, kavrulmuş saç kokusu. Geri planda, bütün bu berbat karışıma hiç uymayan zengin, nostaljik bir viski bukesini derin derin içime çektim, Burbon gibi kokuyordu, iyi bir burbon hem de.
Olan olmamış hale getirilemez. Çimentoya dökülmüş, taşa yontulmuştur.
Hayatımın hikâyesi, daima bir gün geç, bir papel eksik.