Hiçlik'te Randevu
Kriton DinçmenHiçlik'te Randevu Gönderileri
Hiçlik'te Randevu kitaplarını, Hiçlik'te Randevu sözleri ve alıntılarını, Hiçlik'te Randevu yazarlarını, Hiçlik'te Randevu yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Bana sormadan, benim namıma aralarında tartışıyorlar: sanki, ben yokum! Bilmezler ki, ben onların tümünden fazla varım! Onlar, kendilerine benzeyen milyonlarca diğerleri ile aralarında öğütülmüş ve şekilsiz, renksiz, kişiliksiz bir kitle halinde dünyaya serilmiş bir ayıp örtüsü gibi yayılmışlardır. Bunlar kararın ne olduğunu, sevmenin ve yaratmanın ne olduğunu, “ben, benim” demenin ne olduğunu, “ben varım, ben kendime ait bir dünyayım, ben kendimin tanrısıyım, ben karar veririm, ben yaşarım ve ben istediğimde de ölürüm” demenin ne olduğunu bilmeyen yere fırlatılmış sümüklerdir...
Tüm bunlar iyi de, kimse ne fikrimi, ne de en basit şekilde bana bir sual soruyor! Sanki ben, bir tabak veya sofra etrafındaki sandalyelerden biriyim... Sandalyeden farkım, yemek yiyişim... Yemek yiyen bir sandalye!
Kimse, o masanın etrafında benim de oturduğumun farkında değildi... Ben yoktum... ben yokum... bilmezler ki, ben daima varım... ben daima her şeyin içinde varım ve her şeyin farkındayım... Ben, sadece, varlığımın önüne, onlarla beni ayıran kalın bir perde indirdim; ama, o perdenin arkasında oyun devam ediyor... Hem de nasıl!... Ben bir seçim yaptım ve bu şekilde davranma kararını verdim! Seçim yapmak ve karar vermek! Varoluşun iki temel öğesi...
Tuhaftır insan... mutsuz olduğunda derdini anlatacak birisine muhtaç ise de, mutluluğunda dostunu unutuyor...
Hiç! Anlatacak hiçbir şey yok! Zaten, olan bir şey de yok!...
Herkes kendi aleminde... Ama, hep beraber! Ne güzel şey değil mi? Hem kendi aleminde olacaksın, hem de etrafındakilerle ortak yaşamın tadını çıkaracaksın!
Ama, neyi yazayım? Bir şeyin yazılması için, bazı şeylerin olması gerek! Bir şey yok ki, herhangi bir şey olmadı ki...
Ne kimse ile ben konuşuyorum, ne de kimsenin benimle konuşmaya niyeti var!... İçimdeki bu huzursuzluğu açabileceğim, dertleşebileceğim tek bir insan olsa!
Birçok şeyler var ki, düş dahi olsalar, kuvvetle gerçekleşmiş gibi algılandıklarında gerçekleşmiş olurlar...
Bıktım artık birbirimizin yabancısıymışız gibi davranmaktan.
Ben de bu son günlerde seni, benim tek dostum ve sırdaşım olan seni unuttum...
Neden haksızlık kavramı yaşantımıza egemen oluyor?
...ancak tanrıların gezinebileceği kadar kutsal bir sessizlik ve eldeğmemişlik...
"Doktor Mazhar ve doktor Ziyalanaki benim deli olduğuma karar vermişler! Fakat, ben de, böylesine bir duygu ve davranma çeşidini kendi yaşam tarzı olarak seçme kararını vermiş durumdayım... Bir türlü ne doktorlara, ne de hastanedeki rahibelere bunu anlatabildim!"