İnanç tarafından sınırlandırılmış bir sevgi hakiki bir sevgi değildir. Sevgi, kendinden başka hiçbir yasa tanımaz; o kendisi nedeniyle tanrısaldır; inanç tarafından takdis edilmeye gereksinim duymaz; o sadece kendisi vasıtasıyla temellendirilebilir. İnanca, sevgi kavramına bağımlı sevgi, hoşgörüsüz, sahte bir sevgidir, yani kendisi ile çelişen, ikiyüzlü bir sevgidir, zira içinde inancın nefretini gizler; inanç zedelenmediği sürece iyidir.