“Ənə la uhibbul afilin!”
Bu cümləni tərcüməçilər, adətən, “mən batanları sevmirəm” deyə tərcümə edirlər, mənimsə beynimdə həmişə, haradansa, necəsə belə mə'nalanıb bu ayə: mən gah batıb, gah çıxanları sevmirəm!
Eynən bu ayələri də ilk dəf'ə oxuyanda həzrəti görmək, bağrıma basmaq istəmişdim: mən də, mən də elələrini sevmirəm, ustad; gah gəlib, gah gedənlər, gah sevib, gah nifrət edənlər, gah belə, gah elə olan buqələmunları! İnsan sikkə deyil ki, iki üzü olsun.
Dərd danışıb zarımağı sevmirəm, əzizim, hətta Rəbbimə də olsa; elə bir uğurum-zadım da yox, bəs nə deyim, nədən danışım Ona səcdələrimdə? Deyim ki, bağışla, İlahi, əmanətinə sahib dura bilmədik, cəhənnəmə çevirdik dünyanı? Deyim ki, qardaş-bacılarımızın ağrı-acısını görməzdən gəlib özümüzçün yeni xoşbəxtlik fəlsəfəsi düzəltmişik? Deyim ki, hamılıqla "idiot" olmuşuq...? “Bağışla, görüşünə əliboş gəlmişəm” deyim, bəlkə?