Günaydın arkadaşlar.
Bir kadın çalışıp kendi ayaklarının üstünde durabilmeli ben bunun sıkı bir savunucusuyum. Hicbir kadın kimsenin eline bakmamalı. Ezilmek istemiyorsa kendi yolunu çizmeli.
¤
Gelelim kitabımıza;
Aslı küçük yaşta babasını kaybetmiş ve annesinin baskısı ile büyümüş bir kız. Ona destek olan arkasında duran kimse yok. Sımsıkı sarılmak, aile olmak, sevilmek, mutlu edilmek ister ama eşi ile bunları yaşamak çok zor. Hep işi var, hep yorgun. Eşinin ailesi tarafından da hicbir olumlu bir davranış görmez. Hep ezilen, hakaret işiten Asli olur.
Çalışmak zorundadır ama çalıştığı için bile diğer kadınlar tarafından küçümsenir. Eşinin ailesi oğlu Ali'ye bile düzgün davranmaz. Ama eşinin hicbir şey umrunda değildir.
Peki siz bu kadar çektiğiniz sıkıntıya rağmen eşinizin sizi aldattığını düşünseniz ne hissederdiniz?
Ya da ne yapardınız?
Spoiler vermeyeyim ama ben beni haketmeyen birinin yanında bir dakika bile durmazdım. Çocuğum ile kendime yeni bir hayat çizerdim.
Zaten eşimin yanındayken o kadar zorluk çekiyorsam, bu zorluğu kendi hayatımı kurmak için çeker ve yoluma bakardım. Evet birçok kadın için bunları yapmak buna cesaret etmek zor ama kendisine saygısı olmayan, mutlu olmayan bir kadın nasıl düzgün bir evlat yetiştirir ki?
