"Neden susuyorsun?"
İnsanlar oturur, konuşurlardı. Benim de yüzüme bakarlardı bazı bazı, benim de düşüncemi sorarlardı. Bütün konuşulanlara aklım ererdi. Çok şeyler söyleyebilirdim, dinletebilirdim, güldürebilirdim. Konuşmak içimden gelmezdi. Sözleri sarmazdı beni, içimden gelenlere uymazdı. Susardım.
Sayfa 222 - Tahsin Yücel- Gene Ağlatmışlar Kara GözündenKitabı okudu