İnci
John SteinbeckEn Eski İnci Gönderileri
En Eski İnci kitaplarını, en eski İnci sözleri ve alıntılarını, en eski İnci yazarlarını, en eski İnci yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Artık şafak çabucak söküyordu. İlkin bir alacakaranlık, sonra hafif bir parlaklık, onun ardından aydınlık peyda oldu ve nihayet güneşin, körfezin üzerinde görünmesiyle büyük bir ateş alevlendi.
Bir kere bile konuşmadılar. Konuşmaya ne lüzum vardı?.. Kino memnun, geniş bir nefes aldı... Bu yetmez miydi?
Sabah daha pek erken olduğu halde belirsiz seraplar peyda olmaya başlamış, kararsız bir hava bazı şeyleri büyüterek, bazılarını büsbütün gizleyerek bütün körfezi kaplamıştı. Manzara insana hiçbir şey gerçek değilmiş hissini veriyor, gözün daima aldandığını söylüyordu.
Deniz ve toprak birbirine karışmış bir rüyayı andırıyordu. Belki de o yüzden bu körfezin sakinleri, her gördüklerine değil de, daha ziyade gördüklerinin altında gizli olan ruha ve kendi hayallerine inanırlardı.
Görünüş daima aldatıcıydı. Görülen şeylerin gerçekten var olup olmadığı belli değildi.
Kino ve Juana, yavaş yavaş kumsalda kayıklarına doğru ilerliyorlardı. Kayıkları onların bu dünyada biricik kıymetli eşyalarıydı ve çok eskiydi.
Kayığı olan bir insan, hiç olmazsa karısını aç bırakmayacağından emin olabilirdi. Açlığa karşı biricik teminattı.
Şimdi artık doğrudan doğruya çocuğunun iyileşmesi için değil de, bir inci bulmaları için dua ediyordu.
Ama bir insanın inci bulması bir talih eseriydi. Allahın bir lütfuydu... belki tanrıların bir mükâfatıydı?
Bir şeyi çok fazla istemek iyi değildi... Bazen şans ters dönebilir yoksa... Ayarında istemeyi bilmeli kişi.
Bir kasaba toplu bir halde yaşayan hayvanlara benzer.
Haberlerin bir kasabada öylesine çabuk ve kolaylıkla yayılması anlaşılmaz bir sırdır.
Artık düşüncelerinin önünde durabilecek hiçbir engel kalmamıştı, önünde geniş ufuklar açılmıştı.
Zaten insanoğlu değil miydi? Hiçbir şeyi yeter görmez, daima daha fazla, daha fazla isterdi.