Birisi bir anda, hiçbir uyarıda bulunmadan sizi terk ederse, insan kendini böyle hissediyordu. İçinizde bir şeyler kırılmış, yırtılmış gibi hissederdiniz.
"Keşke biraz daha dost canlısı olsaydın Sapphy. Sen, ne bileyim, denizşakayığı gibisin. Birisi yanına yaklaşır yaklaşmaz, hemen kendini kapatıveriyorsun."
"Ama denizşakayıkları öyle hayatta kalıyor." dedim.
Zamanın bir kağıt parçasından yapılan pervaneler gibi katlanıp açıldığını hayal ettim. Zaman tıpkı katlı duran bir pervane gibi sımsıkı katlanıyor, sonra da açılıyordu. Ama kağıt katlı da olsa, açık da olsa aslında boyutu değişmiyordu.