İntihar fikrine varan kişi, geçmişten yüz çevirerek, kendini müfis, hatıralarınıysa geçersiz ilan ederek kendi kendini çarmıha gerer. Bu hatıralar artık o insana ulaşmaz, onu destekleyip kurtaramaz. İç varlığın kesintisizliği bozulmuş, kişilik sona ermiştir. Belki de, sonunda aldığı karara inandığından değil, kimden aldığı bilinmeyen bu kasvete dayanamadığından, azap verenin yokluğunda ortaya çıkan bu azaba, bekleyerek yaşamanın dolduramadığı bu boşluğa dayanamadığından kendini öldürür.
Yaşamda kaybetmek kazanmaktan daha gereklidir. Tohum, eğer ölmezse, filiz veremez. Yorulmadan yaşamak, ileri bakmak ve bellekle birlikte unutmayı sağlayan canlılarla beslenmek gerekir.