İş ve Para Sözleri ve Alıntıları
İş ve Para sözleri ve alıntılarını, İş ve Para kitap alıntılarını, İş ve Para en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Dünyada birçok insanın yemek yemek, giyinmek, ısınmak, tedavi görmek için yeterli parası yok; sefalet içinde, kötü koşullarda yaşıyorlar. Hatta bazıları açlıktan, soğuktan ya da aslında pekâlâ iyileştirilebilecek hastalıklardan ölüyorlar. Bu yoksulluk içinde yaşayan herkes için, “Ne kadar para gerekli?” sorusunu yanıtlamak kolay: Daha fazla -yaşamaya yetecek kadar fazla. Peki, ya diğerleri için? Onlara ne kadar gerekli? Ne kadar para gerekli? Aslında kimse bu soruya yanıt veremez, herkes bu sorunun yanıtını arar.
İnsanlar; iş yapma tekniklerini geliştirmek için, çalışarak ve birbirleriyle alışveriş yaparak yeni çözümler ararlar: İnsan bu şekilde bir sürü fikir geliştirir ve yeni şeyler icat eder. Ama yine de, yetişkinlerin konuşmalarını dinlediğimizde, gerçekten önemli olan tek şeyin, ilerleme değil, para, para ve yine para olduğu izlenimine kapılırız.
Sayfa 30 - Günışığı Kitaplığı
Alışverişin sorun yarattığı her durumda, insanlar
yeni çözümler arıyor, dolayısıyla bir sürü şey icat ediyorlar. Buna “ilerleme” deniyor.
Sayfa 28 - Günışığı Kitaplığı
Kimsenin Çalışmadığı Bir Dünya
Sihirli bir ülke düşünelim:
Her akşam insanlar, kapılarının önüne küçük birer zarf bırakıyorlar.
Zarfların içine, ihtiyaç duydukları şeylerin listesini koyuyorlar. Meyve, et, süt, çikolata, giyecek, kitaplar, oyunlar, CD’ler, şekerler…
Onlar uyurken bir peri zarfları topluyor ve hepsinin evlerinin önüne istedikleri şeyleri bırakmak üzere geri dönüyor. Ve asla, ama asla hiçbir şeyi unutmuyor.
Bu ülkede kimse çalışmıyor. İnsanlar kabuk topluyor, sepet örüyor, nehirde gezmek ya da balık avlamak için ağaç gövdelerini yontup sallar yaratıyor; hindistancevizi kabuklarından heykeller, kumdan kaleler dikiyorlar. Yaptıkları bazı şeyler var elbette, ama hiçbiri zorunlu değil.
8ir gün, kimsenin nedenini anlayamadığı
bir şekilce peri ortadan kayboluyor, insanlar ardık kapılarının önünde hiçbir şey bulamıyorlar. Bu yüzden de, her sabah doprağı işlemek, sebzeleri sulamak, meyveleri -hoplamak, inekleri sağmak, ava gidmek, balığa çıkmak,
ısınmak için ağaç kesmek zorunda kalıyorlar. Balık tutmak ya da tekne yapmak gibi, peri varken de zaden uğraş+ıkları şeyleri yapıyorlar aslında. Ama aradaki büyük fark, şimdi bunları
yapmak “zorunda” olmaları.
Peri ortadan kaybolduğundan beri herkes çalışıyor. Çalışmak zorundalar. Çalışmazlarsa, açlıktan ölürler.
Aramızda hiç kimse perinin ülkesi gibi bir ülke
görmedi. Her şeyin bolluk içinde olduğu, yani
insanların hiçbir şey yapmadan istedikleri her
şeye sahip oldukları sihirli bir ülke...
Sayfa 6 - Günışığı Kitaplığı
İş, İnsanı Yok Da Edebilir
bir insan. Ama işi, ona bir makine olduğunu düşündürebilir. Böylece yavaş yavaş; hiçbir işe yaramadığını düşünmeye başlar. İlginç biri olmadığına inanır. Kendini artık sevmez, kendinden nefret etmeye bile başlar.
İş; insanı düşünmeyen, yaratmayan, kafa yormayan, her zaman aynı şeyi yapan bir makineye benzetince, buna “yabancılaştırıcı iş” denir.
Bu, tıpkı bedeni yavaş yavaş öldüren uzun bir hastalık gibi, insan zekâsını yavaş yavaş öldüren bir iştir.
Yine de, herkes gibi Teo’nun da işine ihtiyacı var; çünkü yaşamak için para gerekli. Ama eğer iş paradan başka bir şey getirmiyorsa, insanın kendini makine gibi hissetmesi normaldir. Ya da artık meyve veremeyen kurumuş bir ağaç gibi hissetmesi... Artık ürün vermeyen bir meyve ağacı da kesilir, çünkü kimsenin işine yaramaz olmuştur.
Sayfa 17 - Günışığı Kitaplığı
İş Bizi Boğarsa...
Zaman zaman, iş gelişmemizi engelleyebilir de.
İş, içimizdekini dışarı çıkarmak yerine, tam tersine içimizdekini boğabilir.
Sayfa 15 - Günışığı Kitaplığı
Aslında, çalışmak yalnızca yararlı değildir; çalışmak aynı zamanda insanı mutlu eder.
Sayfa 11 - Günışığı Kitaplığı
Eskiden, işler genellikle bu biçimde gelişirdi:
En güçlüler, en güçsüzlerin mallarını çalardı. Ama insanlar, sürekli başkalarının korkusuyla yaşamanın imkânsız olduğunu fark ettiler. Bir şeyi elde etmek için dövüşmek yerine başka bir sistem buldular: Değiş tokuş.
Sayfa 20 - Günışığı Kitaplığı
İşsiz olmak da zordur
İş bulamadığımızda, işsiz kaldığımızda, kendimizi işimizle ifade edemeyiz. Kimseyle tanışanlayız, kendimizi tamamen yararsız hissederiz; önemli sayılmadığımızı, başkalarının umurunda olmadığımızı, aptal olduğumuzu, hiçbir işe yaramadığımızı düşünürüz. Ve başkaları ilerlerken yerimizde saydığımız, hatta geri gittiğimiz izlenimine kapılabiliriz. Böyle olunca da, kendimizi fena halde dışlanmış, kenara atılmış ve çok yalnız hissederiz.
Sayfa 14 - Günışığı Kitaplığı
Çalışmak Zordur
İnsanlar, bolluk içinde yaşamak için çalışmaya
başladılar; yiyecek ve barınak bulmaları, yabani
hayvanlara karşı kendilerini korumaları gerekiyordu.
İş, yapılması zorunlu olduğundan bize çok can sıkıcı gelir. Çünkü, zorunlu şeyleri hiç kimse sevmez.
Okula gitmek bir iştir, bir zorunluluktur. Eğer,
çocuklar okula yalnızca canları istediği günler gitselerdi, buna oyun ya da etkinlik derdik.
Çalışmanın bizi mutluluktan zıp zıp zıplatmadığı
apaçık ortada!
Yetişkinler de her zaman çalışmayı sevdiklerini
söylemezler. Hatta zaman zaman, çalışmaktan
fena halde yakınırlar. Bu yüzden, çok uzun
zaman önce konuşulan, eski bir dilde (yani Latince’de) “iş”, “işkence aracı” anlamına geliyordu.
Güneşin ya da yağmurun altında tarlaları işlemek zordur, ekmek ve simit yapmak için geceleyin kalkmak zordur, saatlerce bilgisayarın önünde oturmak zordur, çalışmak zordur... Ama bunların hiçbiri boşuna değildir.
Sayfa 8 - Günışığı Kitaplığı
İşin Zor Olması Boşuna Değildir -İş Yararlıdır!
İnsan, işi sayesinde üretir: Çiftçi patates üretir, çilingir anahtar, terzi giysi, mimar ev çizimleri...
İlk insanlar bıçak yapmak için taşlan yonttular,
eti sanki buzdolabındaymış gibi soğuk saklamak
için karda delikler açtılar, ok yapmak için
ağaç dallarını işlediler. Yaşamak için birçok yararlı şey ürettiler.
Çalışmak zor, ama yararlıdır. Hayatın daha kolay, daha rahat ve daha güzel olması için çalışmanın yarattığı ürünlere ihtiyacımız vardır.
Sayfa 10 - Günışığı Kitaplığı