İtiraflarım
Lev TolstoySözler ve Alıntılar
Mükemmel :)
Eğer çıplak, aç bir dilenci sokaklardan alınır da güzel bir kuruma ait bir binaya getirilir, orada
kendisine yiyecek içecek verilir ve bir kolu aşağı yukarı hareket ettirmekle yükümlü kılınırsa, açıktır ki, niçin sokaklardan alınıp getirildiğini, kolu niçin hareket ettirmesi gerektiğini, ya da o kurumun tamamen mantıklı bir düzene sahip olup olmadığını sorgulamadan önce, dilenci ilk olarak o kolu hareket ettirmelidir. O kolu hareket ettirirse kolun bir pompayı çalıştırdığını, pompanın su çektiğini ve o suyun bahçedeki tarhları suladığını görecektir. Sonra o dilenci pompa
istasyonundan alınıp meyve toplayacağı ve efendisinin cennetine gireceği bir başka yere
götürülecektir. Aşağı işlerden daha yüksek işlere terfi ederek kurumun düzenini gitgide daha iyi anlayacak ve bu düzen içinde yer aldığı sürece niçin orada oldugunu sorgulamayacak ve efendisine asla serzenişte bulunmayacaktır.
.
hakikati aramak
Çıkışı olmayan bir ormanda yaşayan birisi gibi olsaydım, hayatımı sürdürmeye devam edebilirdim. Ama ben ormanda yolunu kaybeden ve yolunu kaybettiği için de dehşete kapılan ve yolunu bulmak umuduyla oraya buraya koşuşturan birisi gibiydim; attığı her adımda kafasının daha da karıştığının farkında olan, ama elinden oradan oraya koşuşturmaktan başka bir şey de gelmeyen birisi gibi.
.
Bir şey bilmediğimizin farkına varmaksızın ve de hayattaki en basit soru olan, iyi nedir ve de kötü nedir? e verecek yanıtımız olmaksızın, hep bir ağızdan konuştuk, birbirimizi dinlemedik. Bazen kendimiz desteklenmek ve övülmek için birbirimizi destekledik ve övdük, bazense birbirimize öfkelendik tıpkı bir tımarhanede olabileceği gibi.
Sayfa 18Kitabı okudu
Hepsinden önemlisi, benim kişisel sorunum olan arzuları olan bir varlık olarak ben kimim? Sorusuna hala cevap yoktu.
Sayfa 45Kitabı okudu
Ejderhayı ve tutunduğurn dalı kemiren fareleri gördüğümde ise artık hiçbir baldan tat alamaz oluyordum.
Hayattan kaçıp uzaklaşmak istiyordum, ama gene de hayattan bir şeyler bekliyordum.
Hayattan uzaklaştığımız ölçüde gerçeğe yaklaşırız.
Sokrates