İvan İlyiç'in Ölümü
Lev Tolstoyİvan İlyiç'in Ölümü Sözleri ve Alıntıları
İvan İlyiç'in Ölümü sözleri ve alıntılarını, İvan İlyiç'in Ölümü kitap alıntılarını, İvan İlyiç'in Ölümü en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Bizim için kapımızı çalanın kim olduğu hiç önemli değildir, biz işimizin gereği neyse onu yaparız, kim olursa olsun herkese aynı şekilde davranırız, uygulamamız kişilere göre değişmez!
"İlerledikçe daha da cansızlaşıyordu.Sanki tırmandığını sanarak sürekli bayır aşağı iniyor gibiydi. Tam böyleydi durum.."
Sayfa 74 - Can yayınlarıKitabı okudu
"Acılar nasıl gitgide ağırlaşıyorsa bütün hayat da böylece hep kötüleyerek gidiyor.”
Sayfa 77 - İvan İlyiçKitabı okudu
Sanki ölüm yalnız İvan İlyiç'e mahsustu, kendisiyle hiç ilgisi yoktu.
Sayfa 17Kitabı okudu
Belki de sürdürdüğüm yaşam, sürdürmem gereken yaşam değildir?
Doktorun söylediklerinden, çok kötü bir durumda olduğu anlamı çıkar gibiydi. Sokaklardaki her şey İvan İlyiç'in yüzüne hüzünlü, neşesiz göründü. Arabacılar üzgün, evler kederli, yoldan gelip geçenler, dükkânların görünüşü yaslıydı. Hep aynı șekilde gizlice, sızı halinde devam eden, bir dakika ara vermeyen ağrı da sanki doktorun çapraşık sözleriyle ilgiliydi ve daha ağır bir anlam alıyordu. İvan İlyiç acı bir hisle dinliyordu bunu.
Sayfa 42 - Can YayınlarıKitabı okudu
Hiç beklenmedik evlenme olayı, kırılan hayaller, karısının ağzındaki koku, şehvet, yapmacıklıklar ... bu içten yapılmayan görev, para hırsı; bir, iki, on, yirmi yıl hep aynı şeyler ... ilerledikçe daha da cansızlaşıyordu. Sanki tırınandığını sanarak sürekli hayır aşağı iniyor gibiydi.
İçinde ölüme karşı her zamanki korkuyu arıyor, bulamıyordu. Hani ölüm? Ne ölümü? Hiç korku yoktu!
Çünkü ölüm de yoktu. Ölüm yerine ışık vardı.
İvan İlyiç, birdenbire, yüksek sesle, "Demek böyleymiş," dedi. "Ne mutluluk!"
Sayfa 85 - Can YayınlarıKitabı okudu
Hayat, çoğalan bir yığın ıstırap, daima artan bir hızla sona, en korkunç ıstaraba doğru tepetaklak inmektir: "Ben de iniyorum."
Sayfa 78 - Can YayınlarıKitabı okudu
Hep aynı şey... Kâh bir umut kıvılcımı parlıyor kah bir keder deryası kabarıyordu; hep ağrı, hep ağrı, hep keder ve hep aynı şey.. Yalnız kalmaktan içi sıkılıyordu.
Birisini çağırmak istedi. Ama başkalarının yanında daha kötü olduğunu önceki deneyimlerinden biliyordu. "Bari gene morfin verseler de kendimden geçsem. Doktora söyleyeyim, bulsun bir şey. Dayanılmaz, buna... dayanılmaz!"
Sayfa 66 - Can YayınlarıKitabı okudu