İvan İlyiç'in Ölümü
Lev TolstoySözler ve Alıntılar
Hayat, çoğalan bir yığın ısdırap, daima artan bir hızla sona, en korkunç ıstıraba doğru tepe taklak inmektedir. "Ben de iniyorum..."
Sayfa 82 - Milli Eğitim Bakanlığı YayınlarıKitabı okudu
Çocukluğundan uzaklaşıp bugüne yaklaştıkça, sevinçleri daha değersiz, daha şüpheli oluyordu.
Sayfa 78 - Milli Eğitim Bakanlığı YayınlarıKitabı okudu
Bu ölüm herkeste, ölenin kendileri değil de başkası olmasından ötürü bir sevinç uyandırmıştı.
Yakın ahbapları, yani İvan İlyiç'in dostları denilen kimseler de, ellerinde olmadan can sıkıcı bir nezaket ödevi olan matem törenini ve ölenin karısına başsağlığı ziyaretine gitmek zorunluluğunu düşündüler.
Sanki ölüm yalnız İvan İlyiç'e mahsustu; kendisiyle hiç ilgisi yoktu.
"Ben yok olacağım. O zaman ne olacak acaba?... Hiçbir şey olmayacak. Yok
olunca nerede olacağım? Yoksa ölüm... Hayır istemem!"
Sayfa 37
Hayat,
çoğalan bir yığın ıstırap, daima artan bir hızla sona, en korkunç ıstıraba doğru
tepe taklak inmektedir.
Sayfa 60
İvan İlyiç ona bakıyor. Her şeyini ayrı ayrı inceliyor. Karısının beyazlığını, tombulluğunu, ellerinin, boynunun parlaklığını, saçlarının parıltısını, hayat dolu gözlerinin ışıldamasını suç olarak görüyor. Ruhunun bütün kuvvetiyle nefret ediyor ondan. Dokunuşu, içinde bir nefret dalgası kabarttığı için ıstırap veriyor ona.
Sayfa 70Kitabı okudu