“Cansın, canımın parçasısın nenni
Kara sulardan kurtulansın nenni
Orada cansız yüzenler balık değil
Yavru canlardı nenni de nenni.
Balık değil yavru canlardı nenni.”
Gözünü odanın loş ışığına açtı Jankat hemen kapadı, açarsa bu güzel ezgi yok olacaktı, Nane’sinin sesine benzer bir ses, çocukken onu uyuturken söylediği ninniyi söylüyordu. Başı döndü, tekrar gözlerini kapadı.
Kaafe ile dans eden bir kızla bir erkek vardı sahnede, hava oldukça serindi, Kafdağı’ndan serin bir rüzgâr esiyordu üstlerine, yamçısıyla sarıyordu kızın üşümüş bedenini. Sonra bırakıyor, kızın, yeşiline mavi karışmış gözlerine bakıyordu. Sesler duyuyor ama uyanmak istemiyordu. Nane’nin anlattığı öyküdeki aşık çalgıcının acı dolu bakışları aşkı hüzünle karışık anlatırken yüzünün yarısı aşkın aydınlığını, yarısı hüznün karanlığını yansıtıyordu. O büyülü ses susmasın ki, tekrar çocukluğuna, gençliğine dönsün istiyordu. Pşina durmadan çalıyor, çalıyordu
