Lütfü Ağabey’in ikinci kitabıydı okuduğum. Bu beni ziyadesiyle çarptı diyebilirim. Dili inanılmaz; imla hatası mıdır, yoksa bilinçli mi yapılmıştır bilmiyorum lâkin karakterin bazı soru cümlelerinin sonuna nokta konulması dahi üslubu fevkalade etkileyici hale getirmiş. Roman olarak nitelendirilmiş fakat dili romandan farklı. Ama klasik roman diliyle yazılmış olsa tahmin ediyorum böylesi heyecan verici olmazdı. Psikolojik bir havası var tür olarak. Muhip, mahpustaki ve mahpusa gelene kadar olan hayatını anlatırken git-geller yaşıyor, kendi kendine konuşuyor bazen. Belki de benim bu kadar etkilenmemin sebebi Muhip’i kendi hayatımda da bulmamdır. Ben de bir Muhip tanıyorum, üstelik yakından ve okurken sanki karşımda o vardı. Mükemmeldi, bir solukta okudum. Lütfü Ağabey’e böyle bir eser için çok teşekkür ederim. Okumayı bu kadar tehir ettiğim için de ziyadesiyle müteessirim.
Muhsin Yazıcıoğlu
