Kalp Düşünebilseydi Atmaktan Vazgeçerdi Gönderileri
Kalp Düşünebilseydi Atmaktan Vazgeçerdi kitaplarını, Kalp Düşünebilseydi Atmaktan Vazgeçerdi sözleri ve alıntılarını, Kalp Düşünebilseydi Atmaktan Vazgeçerdi yazarlarını, Kalp Düşünebilseydi Atmaktan Vazgeçerdi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
İnsan ne kadar meraklıdır kendini göstermeye, içinde ne var ne yok dışarı saçmaya. En mahrem yanını bile durup dinlenmeden anlatmaya. Memnun olsaydı kendinden, anlatmak zorunda kalır mıydı kendini? Memnun olmayandır kendini bunca anlatan.
Beni en fazla üzen şey, deli olmayışımdı. Çünkü deli olsaydım eğer, etrafımdaki herkesi ruhumdan uzak tutabilirdim.
Eğer paraya, şana, şöhrete, aşka ve çoğunluğun uyduğu o sürüyle hareket etme içgüdüsüne ihtiyacın yoksa özgür birisin.
Çoğu insan, üstüne düşünmeye gerek duymadan, sahte bir hayat yaşar. Oscar Wilde, “İnsanların çoğu aslında başka insanlardır” diyerek bu gerçeği ortaya sermişti. İnsanların çoğu, arzu edip etmediğinden emin olmadığı hayatların peşinde harcar yaşamını. Ömür boyu istediği ama kendisinin hiçbir işine yaramayan şeyleri arar durur bazıları. Bu öyle bir arayış ki hayatın tek amacı buymuş gibi bir anlamsızlığın peşinden sürüklenmekten başka bir şey değildir. Kendini tanımayınca insan, ne aradığını da ne istediğini de bilmez. Çoğu insan bu şekilde kaybeder kendini. Hayat, nereye çıktığı belli olmayan yollar ve hangi yoldan gittiğini bilmeyen yolcularla doludur.Ama tüm bunlara ve tüm bu belirsizliğe rağmen yaşadığı hayattan mutlu olanlar da vardır. Kafasına çok takmadan, düştüğü yolu dert etmeden, işine yarayıp yaramasını sorgulamadan bir istikamete doğru keyfini bozmadan ilerleyenler vardır.
Eğer bir gün ölümden çok korkarsanız, doğmadan önceki halinizi düşünün.
İşte ölüm böyle bir şeydir.
Bazen insanoğlunun hayatını hayvanlarınkiyle karşılaştırıyorum, alıcı gözle bakıldığında göze çarpan mühim bir fark göremiyorum. Bazıları için belki arada çok ciddi bir fark vardır ama o bazıları da dahil insan ve hayvan arasında ben pek bir fark göremiyorum.Sanki insanlar da hayvanlar da bir bilinçsizliğin patlamasıyla hayatın içine öylece atılıvermişler. Bir şaşkınlığın ortasında öylece bekliyor ve bu bekleyiş esnasında kımıldayan varlıklarıyla kendilerini oyalıyorlar. Hepsi kendince bir şeyler yapıyor ve bazılarının hareket alanı daha geniş. Hem hayvanlara hem de insanlara baktığımda, yaşamlarını sürdürmek için aynı şeylere ihtiyaç duyuyor ve gün bittiğinde ya da başladığında aynı döngüde yer alıyorlar. Bundan daha büyük bir benzerlik örneği olabilir mi? Her ikisinin de var olmak için aynı şeylere ihtiyacı var. Birinin yemeği çok pişmiş ötekinin çiğ tercih etmesi durumu pek de değiştirmiyor.Güneşte yuvarlanan bir kediden ne kadar farklı olabilir insan, onun da yuvarlandığı alan başka. Ama nihayetinde aynı eylemin benzerini tekrar eder. İnsanın bir kediye oranla hayatı ne kadar karmaşık olursa olsun, vakti geldiğinde uyur. Bir varoluşu sürdürmenin sırtlarında yer alan yüküyle hayatları boyunca bu eylemi tekrarlamak zorundalar.Belki de hayvanlar bazı konularda daha şanslı; örneğin ölüm gibi. Onlar bu gerçeğin farkında değiller. Öleceklerini bilmezler, içgüdüsel olarak kendilerini korurlar ama ölüm bilincine sahip değiller. Bu bilince sahip olmayınca da bir anlamda ölümsüzler. Oysa insanın bu anlamda sahip olduğu korku bile tüm hayatını ezip geçmesi için yeterli.