Kaybolmuş bir insanın, kendisini ancak bir başkasında bulabileceğine bütün kalbimle inandım. Mühim olan o insanı bulabilmek. Aynı kederi paylaştığınız o ruhla karşılaştığınızda, tanıdık bir şeyleri görmek umudunuzu diriltir.
Yıllar sonra ilk kez içinden kopan kelimelerin boşlukta tutunacak bir yer bulamayıp cansız bir halde oldukları yere yığılmalarından endişe ediyordu. Doğar doğmaz ölmelerinden. Paramparça dağılmalarından. Daha ilk nefeste can vermelerinden.
Dışarıdaki dünyayla bağlarımı koparmaya başladığımdan bu yana, iç dünyam aşırı kalabalıklaştı, üst üste yığılanları bir düzene sokamazsam bu dağınıklık ve sıkışıklık içinde tamamen kaybolacağım.