Oysaki ne de çok ihtiyacımız vardı kırıldığımız yerden sarılmaya. Kaldığımız yerden silkelenip her şeye yeniden başlamaya. Şehrin Fırat’yla eş tutan gözyaşlarımızı kamufle edip yağmur mevsimlerinde sevgiyle dolaşmaya. Tası tarağı toplayıp kalk gidiyoruz dediğimizde, "Nereye?" demeyecek insanlara. Omuzlarımızdan süzülen saçlar okşanıp her dokunuşta can bulmaya. Hüzne ramak kala tebessümle dolup taşmaya. Dinlediğimiz müziğin ritmine kapılıp bambaşka iklimlerde çiçek açmaya. Mutluluksa mutluluk, hüzünse hüzün, yalnızlıksa yalnızlık… İhtiyacımız vardı azizim. Anlaşılmaya...
