Teknoloji karşıtı çevreciler, sıkıntı yaratan reaktörler, cahil halk, dar görüşlü siyasetçiler veya sadece kötü kader… Tıpkı Fukuşima faciasındaki gibi. İşler ters gittiğinde suçlayacak birilerini her zaman bulan, hatalarını kabul etme konusunda isteksiz nükleer sanayi “yeşil”, güvenli, tehlikesiz, ucuz, temiz olduğunu ileri sürmeye devam ediyor. Büyük paraların döndüğü, devlet destekli piyasa, nükleer enerjinin hayati ve vazgeçilmez olduğunu savunmaya devam ediyor.
Cohen ve McKillop ise Kıyamet Makinesi’nde enerji politikaları, ticari çıkarlar, çevreciler, sağlık politikaları, uluslararası kuruluşlar, siyaset, zehirli atıklar, artan maliyetler, Kuzey-Güney gerilimi gibi iç içe geçmiş konuların arasından nükleer enerjiyi tüm yönleriyle ele alarak doğru bilinen yanlışları, mitleri, şaşırtıcı gerçekleri sergiliyorlar.
“… Bu mitlerin anlaşılmaz bir biçimde varlığını sürdürmesini nasıl açıklayabiliriz? Teknolojinin başarısızlığı apaçık ortadayken nükleerin hâlâ bir opsiyon olarak kabul görüyor olması nasıl mümkün olabiliyor? Nükleer enerjiyi kim teşvik ediyor? Bu nükleer hapı yutturmak için en çok başvurulan yollar, dünyanın çok ciddi sorunlarla karşı karşıya olduğu ve sadece acil ve hızlı bir nükleer enerji kullanımı sayesinde bu sorunların çözülebileceği; nükleer gücün daha önce kendinden beklenen taahhütleri yerine getirememiş olmasının bazı şeylerin yanlış yapılmış olmasından kaynaklandığı ama bu defa doğru yapılacağı ve her şeyin yolunda gideceği iddialarıdır…”
Steve Thomas, Önsöz’den…
