Ama artık bir olmayacağız. İki ayrı kişi olarak anılacak adımız. Ben bir daha başka birini sever miyim böyle bilmiyorum. Onun da seveceğini sanmam. Ama belki sevgililerimiz olacak,hatta hayatlarımızın diğer yarısını tamamlayan eşlerimiz. bir bütün bölünecek iki yarım iki ayrı hayat sürecek. Zaman geçecek,mevsimler değişecek,küçükler büyüyecek büyükler yaşlanacak. Biraz daha yaklaşacağız üstünde yaşadığımız toprağın altına. Son nefes gelip çatacak, bir gün sayılı olanın sonu gelecek, akıl defteri son filmini oynatmaya başlayacak... Ve bitti işte.
"Çok geç olmadan kendinize, çevrenize ve hayata karşı tavrınızı değiştirin; kendi içinizde gerçek, değerli, samimi ve ebedi bir şey bulun ve geliştirin."
Belki de birini çok sevdiğini göstermenin başka bir yolu da onun gidişini kabullenmekti. Onu o kadar çok sevmiştim ki, gidişinin önünde durmadım. Yalnızca kabul ettim terk edildiğimi ve kendi yalnızlığımın içine geri döndüm.
"Zaten hepimiz günahkarız, zaten kimsenin yükü diğerinden hafif değil. Bırakalım şu mezarlıkları da rahat içinde uyusun insanlar. Yarın bizim de dönüp dolaşıp geleceğimiz yer burası, bari burası rahat olsun."