Kızıl Ölümün Maskesi
Edgar Allan PoeKızıl Ölümün Maskesi Gönderileri
Kızıl Ölümün Maskesi kitaplarını, Kızıl Ölümün Maskesi sözleri ve alıntılarını, Kızıl Ölümün Maskesi yazarlarını, Kızıl Ölümün Maskesi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Doğrusunu söylemek gerekirse, büyük bir definenin avuçlarımın içinde olduğuna ilişkin bir önsezi sarmıştı bütün benliğimi. Neden bilmiyorum. Belki de bir inançtan çok bir istekti bu…
“İşte işin tuhaflığı da orda ya, hiçbir derdi yok, gene de çok hasta.”
Aslında, o anda söylediklerimle söylemeye cesaret edemediklerim, yaptıklarımla yapmak istediklerim arasında ufak bir tutarsızlık vardı gerçekten.
yalnızca umutsuzluğun dürtüsüyle geceye sığınan soylu dilencileri horlayan anasının gözü sokak dilencileri gördüm; rastgele bir avuntunun, yitirilmiş bir umudun peşinden koşarcasına kalabalıkta düşe kalka ilerlerken, karşısına çıkan herkese yakarırcasına bakan, bedenlerine ölümün eli değmiş, kanı çekilmiş düşkünler gördüm;
Birtakım sırlar da söylenmeye gelmez. İnsanların her gece yataklarında çırpınarak, hortlaksı günah çıkartıcıların ellerine sarılıp gözlerine acıma dilenerek bakmaları – kalp kırıklığından, boğaz düğümlenmesinden ölmeleri, açığa vurulmayı kaldırmayan sırların korkunçluğu yüzündendir. Ne yazık ki ara sıra kişioğlunun bilinci öylesine ağır bir ürkü yükü altında kalır ki, artık onu ancak mezara taşıyabilir. Böylelikle cürümün özü aydınlığa asla çıkmaz.
Saatler geçiyor; uyku, döşeğime uğramıyordu. Beni boyunduruğu altına alan tedirginlikten sağduyumu kullanarak silkinmeye çabaladım.
Ona daha da yakınlaştıkça, ruhunun derinliklerine indikçe, sanki doğal ve şaşmaz bir yetenekle çevresine karanlık saçan, fiziksel ve tinsel evrenin bütün nesnelerini dinmeyen bir kasvet ışığına boğan bir zihne neşe aşılama çabasının ne kadar boşuna olduğunu üzülerek kavradım.
“Bu korku bitirecek beni,” dedi. “Bu zavallılıkta eriyip gitmek benim yazgım. Başka ölüm yok bana. Gelecekten korkuyorum, olacaklardan değil, sonuçlarından. Bu katlanılmaz gerginliği artıracak en sıradan olayı düşündükçe tüylerim ürperiyor. Aslında kaçtığım tehlikenin kendisi de değil, onun bende yaratacağı kaçınılmaz etki – yani ürkü. Sinirlerim böylesine altüstken, bu acınılası durumumda, yaşamı ve sağduyumu KORKU denen canavarla boğuşmak adına bir yana atacağım gün ergeç gelecek gibime geliyor.”
Hüzünlü bir hava soluyordum. Koyu, derin ve onulmaz bir karanlık, mührünü basmıştı her yana.
Katlanılmaz diyorum; çünkü bu duygu, kişioğlunun ıssızlığa ya da dehşete ilişkin en acımasız doğal imgeleri bile sırf taşıdıkları şiirsellik payından ötürü azıcık benimsemesini sağlayan herhangi bir avuntudan yoksundu.