Kızıl Ölümün Maskesi
Edgar Allan PoeKızıl Ölümün Maskesi Gönderileri
Kızıl Ölümün Maskesi kitaplarını, Kızıl Ölümün Maskesi sözleri ve alıntılarını, Kızıl Ölümün Maskesi yazarlarını, Kızıl Ölümün Maskesi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
qui n'a plus qu'un moment à vivre
n'à plus rien à dissimuler
Sayfa 11 - şişedeki pusulaKitabı okuyacak
Deli her yönden akıllı göründüğü an ona deli gömleği giydirme zorunluluğu doğmuş demektir.
Kısacası, gördüğüm her şeyde bir tuhaflık vardı – ama dünyada çeşit çeşit insan, birbirine karşıt nice düşünce ve gelenek yok mudur? O kadar çok yolculuk etmiştim ki artık hiçbir şeye şaşmamaya alışmıştım,
“Henüz gençsiniz dostum,” dedi ev sahibim, “ama gün gelecek, söylentilere inanmadan, dünyada olup biteni kendi kendinize yargılayabileceksiniz. Hiçbir duyduğunuza inanmayın, gördüklerinizin de yarısına inanın, yeter.”
“Eğer düşünmek gerektiren bir konuysa,” dedi Dupin fitilin yakılmasına karşı çıkarak, “karanlık, işimize daha çok yarar.”
Son zamanlarda geceleri doğru dürüst uyuyamıyorum. Ne yana dönersem döneyim gözlerimin önünden gitmeyen bir yüz var. Delice bir kahkaha var ki kulaklarımdan hiç çıkmayacak.
Eski iyi huylarımdan bir kırıntı kalmış olmalı ki, önceleri beni bir zamanlar çok seven bu yaratığın böyle açıkça benden kaçmasına üzüldüm. Ama çok geçmeden bu üzüntünün yerini tedirginlik aldı. Bunu ZITLIK izledi; sanki kesin ve kaçamaksız bir yoldan kişiliğimin yıkımı hazırlanıyordu.
Hastalığım durmadan ilerliyordu –Alkol’le boy ölçüşebilecek hastalık var mıdır?–
Günden güne daha sinirli, daha tedirgin, başkalarının duygularına karşı daha kayıtsız oluyordum.
Ama deli olmadığımı biliyorum, düş görmediğimden de kesinlikle eminim. Yalnız, değil mi ki yarın öleceğim, bugünden birine açılmam gerek.
Doğrusunu söylemek gerekirse, büyük bir definenin avuçlarımın içinde olduğuna ilişkin bir önsezi sarmıştı bütün benliğimi. Neden bilmiyorum. Belki de bir inançtan çok bir istekti bu…
“İşte işin tuhaflığı da orda ya, hiçbir derdi yok, gene de çok hasta.”
Aslında, o anda söylediklerimle söylemeye cesaret edemediklerim, yaptıklarımla yapmak istediklerim arasında ufak bir tutarsızlık vardı gerçekten.
yalnızca umutsuzluğun dürtüsüyle geceye sığınan soylu dilencileri horlayan anasının gözü sokak dilencileri gördüm; rastgele bir avuntunun, yitirilmiş bir umudun peşinden koşarcasına kalabalıkta düşe kalka ilerlerken, karşısına çıkan herkese yakarırcasına bakan, bedenlerine ölümün eli değmiş, kanı çekilmiş düşkünler gördüm;
Birtakım sırlar da söylenmeye gelmez. İnsanların her gece yataklarında çırpınarak, hortlaksı günah çıkartıcıların ellerine sarılıp gözlerine acıma dilenerek bakmaları – kalp kırıklığından, boğaz düğümlenmesinden ölmeleri, açığa vurulmayı kaldırmayan sırların korkunçluğu yüzündendir. Ne yazık ki ara sıra kişioğlunun bilinci öylesine ağır bir ürkü yükü altında kalır ki, artık onu ancak mezara taşıyabilir. Böylelikle cürümün özü aydınlığa asla çıkmaz.