Konstantiniyye Oteli
Zülfü LivaneliKonstantiniyye Oteli Gönderileri
Konstantiniyye Oteli kitaplarını, Konstantiniyye Oteli sözleri ve alıntılarını, Konstantiniyye Oteli yazarlarını, Konstantiniyye Oteli yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
" Yaşar amca , bizimd Kürtler olarak dilimiz , edebiyatımız , tarihimiz yok mu ? " Diye sormuştu . Yazar elini omuzuna koyarak "Heri" demişti . " Olmaz mi ? Elbette var . Ahmedi Hani , Cigerhun , Feqiye Teyran , hangisini sayayım ."
" O zaman bize niye , sen yoksun diyorlar ? "
Sayfa 147 - Doğan kitap yayınlarıKitabı okuyor
"Türkiye de önemli insanlar değersiz , degerliler ise önemsiz demişti."
Sayfa 145 - Doğan kitap yayınlarıKitabı okuyor
Doktor olarak gözlemlerine göre toplumun epey önemli bir kısmı ruhsal açıdan hastaydı . Hastalığı iyice gün yüzüne vuranlar dışında , hasta olduğunun farkında olmayan milyonlarca şizofren , bipolar , obsesif kompulsif, pedofil , nekrofil , yaşıyordu toplumda . Bunları ancak bir cinayet , bir suç ortaya çıktığı zaman taniyabiliyirduk .
Sayfa 111Kitabı okuyor
“Başına sevda gelecek; insanın başına dert gelir, tasa gelir, bela gelir, kaza gelir ama sevda? Ne müthiş bir anlatım. Sevda, beklemediğin anda başına gelen bir hışım, bir kasırga, bir yıldırım. Her an başına gelebilir, ölümcül bir kaza gibi.”
“Çünkü insanlığın en büyük buluşunun kitap, en kötü buluşunun da okul olduğunu düşünen bir adamım.”
değerli bir insan kendisinin değersiz olduğu düşüncesine kapılırsa, iflah olmaz..
“Özlem nasıl bir şey” diye düşünüyordu??? “İnsan neyi özlüyor, başka bir insanı mı, yoksa onunla birlikte yaptığı şeyleri mi? O insan yerli yerinde duruyorsa, kendi hayatını sürdürüyorsa; özlemek onunla birlikte paylaşılan şeyleri özlemek mi?”
Demek ki sevda acısı, entelektüel onurdan daha önemliydi; onu anında silebiliyordu. Bir yazarın, “Aşk egoyu yener” sözünün doğru olduğunu düşündü.
Dünyaya biraz daha bilgece bakmaya , her insanı kendi koşulları içinde düşünmeye zorluyordu . 
Konstantiniyye Oteli
Özlendin İstanbul!
önümde aynı rakı kadehi, aynı deniz, aynı hava, aynı alto saksofon ötüşlü vapurlar, deniz yüzeyinde dalgalanan çöplerden yiyecek aranan martılar, aynı yosun/balık/rakı kokusu, aynı mezeler, aynı garsonlar….
Eğer Adolf Hitler gençliğinde sırılsıklam âşık olduğu bir kızla birlikte yola çıksaydı, işler bu noktaya gelir miydi?
“Sözcükler bize, asıl söylemek istediklerimizi gizlemek için verilmiştir.”
Madem dünyayı, hayatı, felsefeyi, aşkı, bilimi, ölümü anlamak için birkaç aforizma yetiyordu, o zaman yüzlerce sayfalık kitaplara ne gerek vardı?
Hayat herkesi değiştirir. Hem de hiç beklemediğin biçimde.